niedziela, 22 grudnia 2013

Jsem moudrá babička

 Wnuk mnie docenił!
"Po kim ty jesteś taki mądry?"- zapytała go Córka ma.
"Po babci Basi"- odparł.
Ha! Jestem mądra! Jestem zdolna! Jestem wielka!
Nie ma, jak samouwielbienie:)))
A wnuk mądry niesłychanie, w rzeczy samej i absolutnie!

"Na jaką literę zaczyna się słowo chrupki?"- Zięć demonstruje mi umiejętności potomka.
Wnuk chrupie chrupki i od niechcenia odpowiada : "na ch"
"A szafa?"
"Na sz"
(tak, tak, wymawia głoski szumiące!)
Zachwycona Wnukiem, rzucam go na głęboką wodę.
"A jakie teraz słowo powiedziałam: m-a-m-a ?"
Zastanawia się chwilę dłużej: "Mama"
Zięć też w euforii. Wymyśla: " D-O-M"
Wnuk niechętnie odrywa wzrok od "Epoki lodowcowej"- TATA!
No jasne. TATA nie może być gorszy od MAMY.
I to na tyle w temacie syntezy głosek.
Idę robić cytrynowe ciasteczka.

niedziela, 8 grudnia 2013

Anyżkowe i inne...


Dziś druga niedziela adwentu. Podoba mi się zwyczaj zapalania świec. Zapalam. 
Pomiędzy pierniczkami upiekłam anyżkowe gwiazdki. 
Zawsze chciałam spróbować, jak wyjdą. No, i upiekłam. 
Święta, to dobry czas na wonności. 
Wyszły umiarkowanie anyżkowe, ale na razie bardzo chrupkie. Dobre.
A dzisiaj pierniczki, nadziewane marmoladą mirabelkową i różaną. Wyszły zdecydowanie inne niż poprzednio, więc okaże się, czy równie pyszne. 
To przez to moje niezdyscyplinowanie przy sypaniu składników.
                                         Anyżkowe gwiazdki.






P.S.
Nauczyciel ewangelicki i pastor, ks.Johann Hinrich Wichern, prowadzący w Hamburgu szkołę-przytułek dla sierot, chciał stworzyć rodzinną atmosferę. W I niedzielę adwentu w 1839 roku przyszedł mu do głowy pomysł, by wzbogacić wystrój świetlicy. Razem z wychowankami w I niedzielę adwentu zapalił pierwszą świecę adwentową umocowaną na drewnianym kole o średnicy 2 m, by wytworzyć nastrój skłaniający do modlitwy. Następne, mniejsze dwadzieścia cztery świece podopieczni zapalali każdego dnia do Wigilii, gromadząc się na wieczorny śpiew i modlitwę. Początkowo zielenią ozdabiano ściany. Z czasem drewniane koło przystrojono gałęziami jodły. W 1860 roku Wicherna przeniesiono do Berlina. Odchodząc zmniejszył liczbę świec do czterech.

piątek, 6 grudnia 2013

Pierniczki raz!

Na różnych blogach kulinarnych jest mnóstwo przepisów na pierniczki. Często powtarzają się te same, trudno powiedzieć, gdzie ich źródło.
Co roku o tej porze namiętnie czytam te teksty, a pierniczki i tak robię po swojemu, to znaczy według tego, "co  mi tam w duszy gra". 
Dlatego przepisu na te cudowności nie mam i dać nie mogę, chociaż już liczni osobnicy chcieli go mieć.
Tym razem mi "zagrało" przy pieprzu i imbirze - pierniczki wyszły tak "pierne", że aż się zmartwiłam nieco.
Będą dla szczególnych amatorów.
Do następnej porcji ciasta podejdę z większą łagodnością:)




 Czyż nie mniam???



środa, 4 grudnia 2013

Pachnący grudzień

Grudzień jest pełen zapachów.
Bo nawet śnieg pachnie. 
Pomarańcze. Mak. Czekolada.
Kiedyś pachniała pasta do podłóg. I węgiel, czekający na wrzucenie do pieca.
Oczywiście igliwie. Orzechy. Gotująca się, wędzona szynka.
Pieczone ciasto drożdżowe.
Krochmalona pościel.
Denaturat przy myciu okien.
Uwielbiam pachnący Grudzień.
 



















Śniegu nie ma jeszcze, ale wczoraj piekłam imbirowe ciasteczka. 
Trochę na prezent, a trochę dla domu. Pachniało imbirem i cynamonem. 
Dziś zabrałam się za ciasto na pierniki. 
Ach, karmel! Goździki, gorący miód. 
I jeszcze trochę koniaczku...
A to dopiero początek, dopiero się zaczyna!!!




 Poczujcie, jak pachnie ten świat.

wtorek, 3 grudnia 2013

Muszę, bo się uduszę

W mojej ulubionej "Rewii Rozrywki" zadanie, które mnie rozśmieszyło do łez. 
Humor zeszytów. Nie wiem, czy autentyczny, ale łatwo uwierzę, że tak. 
Dzieci potrafią!

"Całymi dniami pił po nocach"
"Jan Christian Andersen nie miał rodziców, urodził się u obcych ludzi"
"Kiedy ojciec wracał z koniem do domu, to chłopcy pchali mu do pyska skórki od chleba"
"Kijanka różni się od żaby tym, że nie jest do niej podobna"
"Obok grobów smutnych i zaniedbanych stały też groby tętniące życiem"
"Pod broń powołano całą młodzież - od 16 do 60 lat"
"Usuwano stare gruzy, a na ich miejsce budowano nowe
"Zofka uratowała Sandomierz gładząc wroga"

Czyż nie poprawia humoru?

niedziela, 10 listopada 2013

Strata





















W piątek ktoś włamał się do naszej piwnicy.
Zginął rower, na którym Mąż jeździł. 
Drzwi i zamek zostały zniszczone.
Rower był stary, jak mumia egipska. Miał dla nas wartość sentymentalną. 
Sąsiad, który włamanie zauważył, postraszył nas jako pierwszy:
- Mnie się do mieszkania włamali, uczulony jestem. A będzie tego więcej...
"Tego", czyli bezkarnych kradzieży.
Zadzwoniłam na policję, bo nie wiedziałam, co właściwie powinnam zrobić.
Policja przyjechała w postaci młodego funkcjonariusza  z plikiem przeróżnych formularzy. Nie miał munduru ani latarki - kazał wziąć własną.
Obejrzał drzwi i wyłamany zamek. Zapytał, co zginęło. 
- Ja mogę przyjąć to zgłoszenie - powiedział - ale, czy to się pani opłaca? Co najmniej dwie godziny pisania i jeszcze na komendę panią wezwą. Sprawę umorzą, bo mała szkodliwość. Rower stary, więc żadnych rachunków za niego nie ma. Strata materialna (czyli drzwi), poniżej 200 złotych - ubezpieczenie nie łapie...
Zastanowiłam się. No faktycznie, więcej kłopotu niż pożytku.
- No! - przynaglił mnie - Szkoda czasu pani i mojego, bo jeszcze do morderstwa muszę jechać...
Dzięki! Moja strata wydała mi się nagle moją winą - zawracam głowę organom  ścigania. Zrezygnowałam z protokołu.
Na odchodnym, rzucając wzrokiem na nasze drzwi do mieszkania, zauważył:
- A zamki Gerda to już nic nie warte, taki płyn teraz wlewają i wszystko puszcza. (???!!!) A ten drugi za bardzo wystaje, tylko podważyć wystarczy i wyskoczy. Miłego dnia!
I poszedł. 
Na końcu dołożył mi stolarz z administracji, który za marną stówę założył nowy zamek i naprawił drzwi.
- Trzeba było naopowiadać, że pani miała różne rzeczy w piwnicy i ukradli! - pouczył z przyganą - A rachunki od jakichś znajomych pobrać!
Potem długo i obszernie opowiadał o różnych napaściach i kradzieżach, które dotknęły jego krewnych i znajomych i jak, sprytnie lub mniej sprytnie, oszukiwali organa i ubezpieczycieli.
Wszystko to sprawiło, że moje poczucie bezpieczeństwa spadło na ryj. W panice podjęłam decyzję o nowych drzwiach - połowa sąsiadów na klatce już takie ma. 
Przez ponad trzydzieści lat mamiliśmy się przekonaniem, że "u nas nie ma co kraść" . Jak widać, ukraść można wszystko. W pierwszej kolejności  spokój.




 


niedziela, 27 października 2013

Ersatz

Odebrałam skrypt z Politechniki.
W przedmowie do drugiego wydania napisano:
"do obecnego wydania skryptu dołączono nowy rozdział 17 o równaniach różniczkowych (...) Materiał w nim przedstawiony powstał na podstawie wykładów prowadzonych przez naszego nieodżałowanego, przedwcześnie zmarłego kolegę Andrzeja P.(...)"

Znowu się popłakałam. 
Wszystko tam jest takie " jego": pokój, winda, korytarz, portiernia, gabloty na ścianach..
Panie w sekretariacie, które umilkły na mój widok. 
Pani Joasia, bliska współpracownica.
Studenci na schodach.
Ludzie, którzy Go pamiętają, z którymi pracował, żartował, śmiał się.
Droga do przystanku.

Pomyślałam bez sensu, że teraz musiałby jeździć z przesiadką...
A moja druga myśl była taka, że wszystko, czym teraz zapełniam sobie czas, to tylko takie zastępstwo, namiastka  PRAWDZIWEGO życia, które już mi się zdarzyło i więcej nie wróci.
Żebym, nie wiem  CO robiła! 
Moje prawdziwe życie zostało tylko na zdjęciach.


środa, 23 października 2013

Muzyka

Dziwne, dziwne są roboki...
Tak napisała niedawno moja Córka, cytując swojego Tatę.
(Nawiasem mówiąc, ciekawe, czy wie, skąd się te roboki wzięły?)
Ale do rzeczy, czyli, jak wolą niektórzy, do "adremu"-

Kto mnie  zna trochę, ten wie, że najmilszą muzyką dla moich uszu jest CISZA.
Może jeszcze szum wody w strumieniu i ten, co "o szyby dzwoni jesienny" deszcz.

Tymczasem niedawno, wzrok mój przyciągnął afisz przed Kościołem św. Mateusza - KONCERT ORGANOWY.
Poszłam.
Nie wiem, dlaczego poszłam.  Tak miało być, po prostu. 
Muzyka na mnie spadła z kościelnych organów, jak deszcz, jak grad, jak śnieg, jak wszystkie opady  i żywioły razem wzięte. 
Otumaniła mnie. 
Coś mi zrobiła, niewątpliwie.

Potem poszłam na koncert do Katedry Łódzkiej.
Wczoraj słuchałam koncertu na organy i trąbkę.

Oczywiście Bach! 

"Wszystko, coś stracił, wszystko, coś zgubił,
w Bachu, bracie, odnajdziesz."
(to oczywiście Gałczyński!)

Vivaldi. Verdi. Wagner. Liszt.

Siedzę wśród tej muzyki, roztapiam się, wznosi  mnie ku niebu, a potem łup o ziemię! 
I pogłaszcze i zatańczy. 
I leciutko, na paluszkach, i  jak setki kopyt końskich. 
Motyle i husaria. Potok górski i tornado.

Siedzę i łzy mi się leją strumieniami. Tak właśnie - nie szlocham, nie smarkam, nie siąkam, po prostu jakby ktoś odkręcił kranik.

Ja nie wiem, co się stało i jak to długo potrwa.
Wczoraj do parku, na spacer z kijkami, zabrałam nagranego na mp3 Brahmsa. Bardzo był kompatybilny z kaczkami na wodzie i jesiennymi kolorami drzew.

Jutro w Archikatedrze gra Orkiestra Symfoniczna. W programie Bach i Mozart...

Do usłyszenia.




sobota, 19 października 2013

To już rok minął...

............................
To już rok minął,
odkąd znam Twoje imię,
a jutro znów powiem Ci

nie do wiary!

1981 
............................



To już rok minął,
odkąd odszedłeś...
Odkąd  poznałam samotność.

Żyję
bez ciepła Twoich ramion,
bez smaku ust, 
bez rytmu oddechu,
bez zapachu skóry...

Żyję 
dalej.
Dzień po dniu. 
Mam Ciebie
w sobie.
 




wtorek, 15 października 2013

Nie lubię nauczycieli

To obrazoburcze stwierdzenie. 
Nie myślę o konkretnych osobach. Przeciwnie, spotkałam w życiu  bardzo wielu wspaniałych Nauczycieli, od których, naturalną koleją rzeczy, wiele się NAUCZYŁAM.
Nie lubię tej grupy zawodowej, tej masy sfrustrowanych, zgorzkniałych i rozzłoszczonych ludzi.
Wczoraj był Dzień Nauczyciela.  Dzień Edukacji Narodowej.
Dostałam zaproszenie na uroczystość rozdania nagród. Ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, przyznano mi Nagrodę Kuratora. Taki wspaniały, końcowy akcent kariery.
Ubrałam się ładnie. Nastawiłam pozytywnie. Poszłam.
Zaproszono nas do wspaniałej auli, we wspaniałym gmachu Prawa i Administracji. Doprawdy, gmach na miarę XXI wieku. W Auli Czerwonej, czerwone ściany i czerwone, błyszczące schody. Setki ludzi. Kobiety ładnie ubrane, przeważnie w elegancką czerń, szarość i biel. Kilka w odważną czerwień. Pojedyncze kolorowe ptaki.
Faceci w garniturach.
Fotografowie w bluzach polarowych i trampkach.
Fotele oznaczone nazwiskami. Zgodnie z kolejnością wręczania. 
Kilkunastu "hostessów" szybko i sprawnie wskazywało odpowiednie miejsce.
Powitano:
- władze oświatowe
- władze miejskie
- władze wyższych uczelni
- księży
- przedstawicieli różnych organizacji
- przedstawicieli władz terytorialnych
- dyrektorów różnych placówek 
.....
- nauczycieli

Odśpiewano Hymn Państwowy. Całe trzy zwrotki.
Przemówiła Pani Wojewoda. Zaapelowała do nauczycieli min. o to, żeby dawali dzieciom i młodzieży przykład swoimi zachowaniami. 
Przemówił Wiceprezydent.
Przemówił Kurator Oświaty
Przemówił Ksiądz Infułat.

Zaczęto rozdawać. 

Do rozdania rzeczywiście było dużo. 
Różnego koloru Krzyże Zasługi i Medale za Długoletnią Służbę.
Medale Komisji Edukacji Narodowej.
Nagrody Ministra...

No i... 
No, i z rosnącym niedowierzaniem, zdegustowaniem i zażenowaniem obserwowałam, jak kolejni odznaczeni zabierają swoje manatki i WYCHODZĄ!!! 
Oklaski dla każdej następnej grupki ściskającej Oficjalne Ręce były coraz marniejsze.
Jako obdarzona nazwiskiem na literę z końca alfabetu byłam jedną z ostaniach w "świetle ramp". Spojrzałam w górę, na wznoszącą się aulę i zobaczyłam zdziesiątkowane, żeby nie powiedzieć przetrzebione, rzędy krzeseł.
A na koniec zapowiedziano jeszcze występ kameralnej orkiestry uczniowskiej ze szkoły muzycznej. Dziewczyny były naprawdę przygotowane pod każdym względem. W czarnych, wieczorowych sukniach, z pięknie rozpuszczonymi włosami, grały wspaniale. Dyrygent, też w czerni, podał rękę swoim "pierwszym skrzypcom", czyli filigranowej dziewczynce z burzą jasnych loków. 
Bardzo głośno biłam im brawo, ale i tak nie zastąpiło to tych setek rąk, które  zniknęły wraz z właścicielami. 
A trzeba dodać, że były to ręce nauczycieli Najlepszych z Najlepszych, wybranych z całego województwa.


Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie - kanclerz Jan Zamoyski

Cóż, nic dodać...


poniedziałek, 30 września 2013

P.S.Marsz















Oto idę. Może powinnam zapikselować twarze pozostałych, ale nie umiem ;))
Miejmy nadzieję, że nikt nie zgłosi pretensji.


niedziela, 29 września 2013

Marsz seniora




Nie ma jak reklama













Skusiłam się. Wysłałam zgłoszenie. 
Pojechałam.
Nie znam parku 3-go Maja, nie spodziewałam się, że jest tak rozległy. W cichych, bezludnych alejkach czułam się nieswojo. Żadnych ludzi z kijkami. Błoto.
Czas mijał, szłam i szłam, park wydawał się nie mieć końca.
Zapytałam mijającego mnie biegacza, gdzie jest stadion, bo zbiórka miała być w hali sportowej. Machnął ręką w stronę gęstwiny krzaczorów i pobiegł dalej. Żadnej ścieżki.
Nadeszła pani z psem. -
- Pani się cofnie! W prawo obok stawu... 
"Cofłam " się. Ścieżka obok stawu doprowadziła mnie do innej ścieżki, tak samo bezludnej. Pomyślałam, że jak dalej będę szła w prawo, to zaraz z parku wyjdę. Zawróciłam. Para z dzieckiem zbierającym żołędzie nie potrafiła mi pomóc. Samotna spacerowiczka kazała mi iść prosto przed siebie. Na pytanie, jak długo, odparła:
- Aż pani minie ten parczek.
O, choroba! Przecież to w parku miało być.
W końcu na horyzoncie zamajaczyła postać z kijkami. Żwawa 40-stka. Niestety! To fałszywy alarm był. Samotny NW ( czyli nordicwalkingowiec). O imprezie seniorskiej nic nie wiedziała. Na szczęście wiedziała, jak dojść do hali sportowej. Pokazała. A na zegarze była już 15:30.
Przed wejściem grupka z kijkami. Na obrzeżach kilka osób bez kijków. Kibice? Obstawa?
Pani Skrzydlewska na obcasach, witała przybyłych. Przeprosiła nas, że nie pójdzie razem na spacer, ale właśnie bierze antybiotyk i nie może się forsować. Na dodatek pozdrawiała dziś rano maszerujących  w Skierniewicach... Trudno być Europosłem (słanką).
Pani instruktor (czołowa łódzka) opowiedziała, na czym polega chodzenie z kijkami. 
Zaczęła od tego, jak rozróżnić lewy kij od prawego (po literkach umieszczonych u góry), pokazała na czym polega "krok diagonalny", jak stawiać kijki, jak ruszać rękoma, jak się ubierać, jakie buty nosić, dlaczego raczej nie nosić plecaka i jak mają  pracować dłonie. Wszystko to w kwadrans.
- Niemożliwe, żeby ci co przyszli po raz pierwszy, wszystko to zapamiętali - szepnęłam do mojego ulubionego pana Maćka Instruktora.
- Oj tam, oj tam!- odszepnął i uśmiechnął się figlarnie.
Potem była rozgrzewka. 
Potem wyruszyliśmy na trasę. 
Było nas ze 20 osób. Plus dwóch instruktorów, dwóch ratowników   medycznych (!) oraz osoby towarzyszące, tzn. ci, którzy seniorów dowieźli, trzymali im torebki, robili zdjęcia albo się tylko przyglądali.
Gromada szła w różnym tempie ( ja w czołówce!:)))
Pani instruktor w międzyczasie instruowała. 
Mimo to, liczni kijkami się podpierali, albo szurali, albo wymachiwali. 
Doszliśmy w dobrych humorach do celu. 
Pani instruktorka zrobiła z nami ćwiczenia rozciągające i oświadczyła, że przeszliśmy 3km i 170 metrów. I, że to oznacza ileś tam spalonych kalorii (nie zapamiętałam, ile)
Potem nastąpiło picie herbaty i kawy z plastikowych kubeczków, częstowanie batonikami light i losowanie nagród. 
Pięć par kijków składanych w futerale z napisem ( nie zacytuję, bo to kryptoreklama) - nie wylosowałam
Kilka toreb  z nieznaną mi zawartością.
Dla pozostałych były torebeczki termoizolacyjne na butelkę. Czerwone i niebieskie. Dostałam niebieską. W środku znalazłam:
- pelerynę przeciwdeszczową z cieniutkiej folii
- dwie "smyczki" z karabińczykami
- przypinkę różową z napisem Rok Juliana Tuwima
- ulotkę "Łódź- atrakcje turystyczne"
- ołówek i długopis z wiadomymi napisami 
- zakładkę magnetyczną do książek z adresami  biur poselskich Pani Europosłanki (zakładka fajna)

Wszyscy dostali dyplomy "za udział".

Było miło. Pogoda dopisała. Liście się żółciły i spadały na "kobierce traw". Seniorzy się uśmiechali do siebie.
Syn Pani Zosi odwiózł mnie do domu. 
Z Zosią przeszłyśmy na ty.
Jutro kijki w Parku Poniatowskiego. Z Panem Maćkiem.


czwartek, 26 września 2013

Deszczing

Deszczing uprawiany
w dawnych czasach.
Krościenko 2006












W poniedziałek na kijkach zmokłam. Na wylot. 
Zatem we wtorek udałam się do marketu Decathlon i nabyłam kurtkę 3w1, czyli bluzę polarową+kurtkę=kurtka ocieplana polarem. 
Chroni przed deszczem, wiatrem, chłodem i potem. Czarna z różową podszewką.
Do tego okazyjnie bluzkę bawełnianą z długimi rękawami, przecenioną prawdopodobnie ze względu na kolor  (majtkowo - różowy).
Dziś czwartek - dzień treningowy. 
Od rana lało. 
Iść, nie iść. Ale kurtkę nową mam, nieprzemakalną. Poszłam. 
Lało cały czas. Park pusty. 
Rozgrzeweczkę sobie zrobiłam, żeby nie stać w miejscu i nie marznąć.
O 11;05 nikogo nie było. 
"Jeszcze dwie minuty i wracam" - obiecałam sobie.
Po dwóch minutach chciałam dotrzymać słowa i pójść, ale właśnie pan instruktor Maciek przybiegł na swoich długich, pajęczych nogach. Zziajany, przepraszający.
- Sama pani jest, pani Basiu? Medal dla pani.
Ho, ho. Nie za prędko. 
- No, to dzisiaj się nad panią poznęcam.
O, matko!  Nie wystarczy, że deszcz leje?
Co tam deszcz.  Był, a jakoby go nie było. Mokłam, ale jakby gdzieś w tle. Skupiona na wbijaniu kijków, pracy ramion, panowaniu nad nadgarstkami, koordynacją, nie zauważyłam nawet, że spodnie i buty przemokły na wylot. 
Dwa razy wokół stawu. Ćwiczenia na błotnistych ścieżkach. 
Kapało mi z kaptura i z nosa. Po godzinie pan instruktor Maciej spytał : 
- To co, idziemy? 
- Dokąd?- spytałam ze strachem.
- Do domu! - roześmiał się zadowolony, że mnie przestraszył. - I napić się herbaty z cytryną. Twardziel z pani!
Wiecie, że znowu mi się chce iść na kijki?
No, nie wierzę!!!!

P.S. I muszę sobie spodnie nieprzemakalne kupić:):):)

poniedziałek, 23 września 2013

Segregacja



Rzecz będzie o segregacji śmieci, a nie, broń boże,  o rasowej. 
Tej jestem przeciwna z całą stanowczością.
Nad segregacją śmieciową natomiast, myśl moja ostatnio zatrzymuje się coraz częściej, ze znakiem zapytania.
Idea ta, sama w sobie jest bardzo pozytywna i słuszna. Pomagać mamy naszej pięknej planecie (i pracownikom w sortowniach  śmieci).

Praktyka okazała się dość uciążliwa, żeby nie powiedzieć:  upierdliwa. W następnej zaś kolejności pozbawiona sensu i tzw. racji bytu.
W domu moim zaprowadziłam trzy pojemniki, zgodnie z otrzymaną instrukcją, na "mokre bio", " surowce" i "śmieci" (musiałam się dobrze w instrukcję wczytać, żeby oznaczenia te zrozumieć, ale czytanie ze zrozumieniem jakoś tam opanowałam w edukacji wczesnoszkolnej).
Mokre bio najmniejsze, żeby szybko się go pozbywać, ale i tak   jest wylęgarnią muszek owocówek. Czasem mi się zdaje, że stworzenia te powstają z niczego, bo wystarczy jedna zapomniana pestka, a już ich pełno krąży wokół.
Największy wór - na śmieci, czyli "to, co nie nadaje się do recyklingu, ani na kompost".
Pojemnik na "surowce" stoi przy drzwiach, w kuchni już nie mam na niego miejsca.

No, i zaczynają się schody. 
Fusy od herbaty powinnam wrzucać do bio, ale fusy ukryte w papierowym woreczku i na nitce, to chyba nie? Rozparcelować? Nie! Wyrzucam do śmieci ogólnych.
Torebki celofanowe po musli? Nie mam pojęcia, czy celofan to plastik, czy nie. Do ogólnych.
Kolczaste łodygi róż rozrywają torebkę z bio - cholera! 
Żarówka?  To elektroodpad.

 "Elektroodpady - korzystamy z bezpłatnych usług firm, których dane są zamieszczone w komunikatach wywieszonych na klatkach schodowych"
Komunikat wisi. Podają telefon, pod jaki należy dzwonić, żeby zgłosić elektroodpad. Mam zgłosić żarówkę?????
A starą, elektryczną maszynkę do golenia?

"Niewykorzystane lub przeterminowane leki oddajemy do apteki"
Zbieram karnie resztki starych leków i niosę do apteki.  
Nie przyjmują. U nich nie ma zbiórki. Trzeba szukać innej apteki.
Szukam. Znajduję w  internecie.

WYKAZ APTEK, W KTÓRYCH JEST REALIZOWANY PROGRAM ZBIÓRKI PRZETERMINOWANYCH LEKÓW

Oooo, jest też:

LISTA APTEK, W KTÓRYCH REALIZOWANY JEST PROGRAM ZBIÓRKI TERMOMETRÓW RTĘCIOWYCH
 (12 w Łodzi)

 Koci żwirek? Niby bio, bo drewniany, ale zasikany zalicza się już chyba do tej samej kategorii, co "zasmarkane chusteczki higieniczne".

Nie rozumiem, dlaczego "ręczniki papierowe zabrudzone detergentami i środkami chemicznymi" nie nadają się do recyklingu, a już "opakowania plastikowe po chemii gospodarczej" owszem. Byleby były zgniecione. 
Jak mam zgnieść twardą butelkę po Krecie albo po Cifie? 
Nie gniotę. 

Idę wyrzucić mokre bio. Pojemnik w śmietniku wypełniony z "górką", nie ma miejsca. W dodatku wszystkie "bio" zapakowane w plastikowe torby. 
- To przecież nie nadaje się na kompost - mówię do dozorcy.
- Jest pani pierwszą, która się zastanawia nad tym...
Mam nadzieję, że nie pierwszą, ale to niczego nie zmienia. Walę swoje bio w plastikowej torbie na kupę innych. Gdybym je z niej wysypała, spadłyby na ziemię, a tak przynajmniej jest schludnie "posegregowane".

"Gabaryty - wersalki, szafy, stare drzwi itp.-będą wywożone raz w miesiącu, o terminach powiadomimy osobnym komunikatem"

Gabaryty najwyraźniej komunikatów nie czytają. 
Beztrosko wylegują się wokół  pergoli w dowolnych dniach miesiąca. A dwa wyściełane krzesła i jeden fotel od komputera przyozdobiły w piątek ścieżkę na drodze do mojego ulubionego hipermarketu. 
Troszkę się zaskoczona poczułam, ale i uznanie wzbudziła we mnie pomysłowość wyrzucającego.  Tyle osób tam chodzi, że może ktoś się zaopiekuje biednymi "gabarytami".

( Teraz mi przyszło do głowy, że mając po cztery nogi same w nocy uciekły!)

Przyjaciółka moja W. poradziła, abym po prostu zmieniła deklarację i przestała segregować śmieci, jako i oni czynią. Płacą miesięcznie 6 zł więcej. 

- Gdzie mam wyrzucić starą turystyczną maszynkę spirytusową? - pyta mnie sąsiadka.
Myślę gorączkowo: elektrodpad to nie jest. Ani "gabaryt". Chyba jednak do metali. Ale inne części tam też są...

- Postawię ją za śmietnikiem - szepce konspiracyjnie, rozglądając się, czy nikt nie widzi. 

O co w tym wszystkim  właściwie chodzi??!



Dalej nie wiem, co zrobić z żarówką i z maszynką do golenia. Leżą sobie i czekają na dobry pomysł.


 




niedziela, 15 września 2013

Ruchu rano zażywa, emeryt się nazywa

















A mgła z rana, jak śmietana. 
Taki miał być pierwotnie tytuł. Ale nim się wybrałam z domu, mgła mnie przechytrzyła i opadła. Bo też nie było już tak wcześnie, w kościele od dwudziestu minut trwała msza poranna.
Mgła była piękna, pociągająca.  
Wyobraziłam ją sobie nad stawami, wśród drzew, otulającą wieżę kościoła i złoto-rudy park. Wzięłam kijki i poszłam.
Nie zdążałam. Ale i tak widok był niezły. 
Szaro-srebrna woda, pomarszczona przez  deszcz. Majestatyczne kaczki. Liście drzew,  przyozdobione brylantami kropel, cisza.
Nad stawem... wędkarze! Nie sądziłam, że stawy nasze kryją w sobie ŁOWNE ryby! Ale wędkarze w liczbie trzech, moczyli cierpliwie  kije. 
Minął mnie samotny biegacz w neonowo żółtych podkolanówkach. Potem pani z płowym, starym psem w czerwonej apaszce na szyi. Kaczki startowały czasem, a niektóre lądowały, robiąc ładne kilwatery.
Maszerowałam z kijkami. Lewy trochę mi się wlecze zazwyczaj, ale postanowiłam  ignorować tę przypadłość, bo koncentrowanie się na technice odbiera mi radość Bycia.

Nie patrzyłam na zegarek
Nie wyprasowałam spodni przed wyjściem.
Poszłam z nieumytą głową.
Deszcz spływał mi po twarzy, nawet nie założyłam kaptura. 
BYCIE w parku w niedzielę rano wymaga tylko jednej decyzji - wychodzę.
Dlaczego dopiero teraz, to się zrobiło takie proste? 


Jesień, liść ostatni już spadł...

sobota, 14 września 2013

Grzybobranie

Syn zabrał mnie dziś na grzyby.
On grzyby zbierać lubi, ja nie umiem.
Zabrałam ze sobą do kompletu kijki (nawiasem mówiąc, im dłużej się uczę, tym niewygodniej mi się chodzi!)
Pojechaliśmy drogą, nomen omen, przez Prawdę, która miała doprowadzić nas do sedna, czyli do grzybodajnych grzybni. 
Pojechaliśmy, niestety nie świtem, bo "wtedy padał deszcz".
- Niedobrze jest - powiedział Syn, kiedy zajechaliśmy na miejsce - strasznie dużo ludzi.
Faktycznie, nie było gdzie zaparkować. Dużo ludzi, duża konkurencja.
Pomaszerowaliśmy raźnym krokiem. Kijki nie klikały, bo nie było asfaltu. 
Mniej więcej po kilometrze marszu Syn zatrzymał się gwałtownie. 
- Zostawiłem telefon na siedzeniu, muszę wrócić.
Właściwie to nie za bardzo mnie zaskoczył. Sam siebie chyba też nie, bo bez długiego zastanawiania się pobiegł z powrotem. Wrócił spocony. Zdążyłam zrobić rozgrzewkę, którą powinnam była wykonać kilometr wcześniej.
Weszliśmy w las. 

Grzybów było w bród: chłopcy biorą krasnolice,
Tyle w pieśniach litewskich sławione l i s i c e,
 
Syn nic innego nie chciał brać, oprócz podgrzybków. A tych ani śladu. Tylko purchawki i białawe muchomory (a te nazywają się także Amanita rubescens  - ładnie!)
No i z tej frustracji zgubiliśmy się. To znaczy Syn się zgubił, a ja razem z nim. Skupiając się na szukaniu drogi, przestaliśmy się skupiać na szukaniu podgrzybków, czyli Xerocomus (dużo brzydziej!) 
- O, mamy znak rozpoznawczy! Opona od traktora! - oświadczył Syn uspokojony. Ale zaraz natknęliśmy się na następną, i już znowu byliśmy zagubieni. Ale droga się wreszcie odnalazła. I zaraz też znalazł się pierwszy xerocomus.

Panienki za wysmukłym gonią b o r o w i k i e m,
Którego pieśń nazywa grzybów pułkownikiem.
 
Marzenia ściętej głowy! Cały czas tylko psiaki.

Inne pospólstwo grzybów pogardzone w braku
Dla szkodliwości albo niedobrego smaku,
Lecz nie są bez użytku: one zwierza pasą
I gniazdem są owadów, i gajów okrasą.
 
Ładne, ale niejadalne. 
Chodziliśmy. 
Było dużo: liści żółtych i brązowych, zgniłych, zjedzonych przez ślimaki. 
Mchu.
Jagodzin. 
Błota. 
Połamanych gałęzi. 
Przewróconych drzew.
Pajęczyn. 
Czarnych żuczków. 
Poza tym: jeden padalec, trzy żaby, dwie puszki po piwie, dwie stare opony od traktora, mrowisko.
Grzybiarze z pustymi koszykami i kozikami w pogotowiu.
 
Trzy godziny później wróciliśmy do domu. 
Bilans: dziewięć podgrzybków (w tym jeden robaczywy), przemoczone buty, trochę liści we włosach i duuuuużo tlenu w płucach. 
Fajnie było! Chyba polubię zbieranie grzybów,
 
 


czwartek, 12 września 2013

Kije nordo-bije

Pomaszerowałam dziś na drugie spotkanie instruktażowe. Szłam z podniesioną głową i wyprostowana, długim krokiem, stukając kijkami, kik, kik, kik
- Raz, raz, raz- przepowiadałam sobie w myślach, zgodnie z instrukcją pana Maćka, uważając na lewą rękę.
Och, jak dobrze się szło, zamaszyście, szybko. Po chodniku, po trawie, po jezdni.
Przy przejściu dla pieszych Osobnik z Rowerem zagadnął mnie na poły współczująco, na poły ironicznie:
- Nóżki panią bolą?
- Nie - odrzekłam zgodnie z prawdą. 
- Ale dobrze się  tak na kijkach oprzeć, no nie?
Ożesz,  kurde! Czy ja wyglądam na opierającą się na kijkach? 
Z jeszcze większym zapałem pomaszerowałam do parku.
Pan Maciek na powitanie usmiechnął sie ciepło i uprzejmie skrytykował:
- No, i już widzę błędy u pani Basi. Kijki pod kątem stawiamy, pod kątem, nie tak pionowo...
- Ręce trzeba uruchomić, bo tylko od łokcia pracują...
- Głębszy ten wykrok, głębszy...
- Oj, faza się pani Basi pomyliła!!!
- Pod kątem kijki, pod kątem !
- I idziemy, idziemy, po prostu idziemy...
- Usztywnić proszę nadgarstek!
- No, to jeszcze jedno kółeczko wokół stawu robimy. Idziemy, idziemy! Pod kątem kijki wbijamy, a lewą do tyłu bardziej...
- I rozciagamy teraz mięśnie! I musi boleć!
Czy ja śnię? Od ponad czterdziestu lat nikt tak mną nie komenderował! A na dodatek mi się podoba.
Park pusty. Krople deszczu marszczą wodę na stawie. Trawa mokra. Trzech pojedyńczych biegaczy mija nas co jakiś czas. W ciszy skrzeczą tyko zmoknięte ptaszyska. 
Jest nas pięć. Pani Ela chodzi od maja. Jest najlepsza w tej grupce, już prawie nie robi błędów. Jest też najstarsza.
Pani Zosia nie może się schylać.
Pani Helena chodzi nawet w deszczu, niezmordowana.  
Pani Zenia dziś pierwszy raz, zdezorientowana.
Kiedy podskakujemy na swoich kijkach, niczym kózki, zatrzymuje sie obok siwiuteńka i zasuszona staruszeczka, prowadzona ostrożnie pod ramię przez drugą, młodszą kobietę. 
Jest tak drobna i krucha, tak wolniutko się porusza, że mam wrażenie, iż  za chwilę ją wiatr porwie albo przewróci. 
Stoi i przygląda nam się, jak jakimś dziwnym stworom. 
A może zazdrości?

wtorek, 10 września 2013

Rehabilitacja 2 i 2/3


  

Poszłam na kontrolną wizytę do Pani Doktor od Rehabilitacji. Na tę wizytę czekałam tylko trzy tygodnie, więc niezbyt długo.
Poniedziałek, 11.30
Z moimi cudnymi kijkami chodzi się szybko, byłam na miejscu o 11.15
W poczekalni siedziało pięć  osób, w tym jedna zakonnica. 
- Dzień dobry, kto z państwa ostatni?
Popatrzyli po sobie, jakby pytanie było nie na miejscu. 
- Wchodzi się według godziny - odezwała się wreszcie miła, siwa pani.
- Aha, to która godzina teraz weszła?
Pani z pewną nieśmiałością i jakby poczuciem  winy odparła:
- Dziesiąta trzydzieści.
- Godzinne opóźnienie jest! - zawrzasnął Pan w Musztardowej Kurtce.
Przyjęłam do wiadomości, choć z lekkim zawodem, liczyłam wszak, że o dwunastej udam się w drogę powrotną, aby w domu wykonać pizzę ze szpinakiem, na obiad dla siebie i Syna.

Usiadłam obok cichej Pani w Liliowym Kostiumiku. Pan w Musztardowej Kurtce wskazał na moje kijki:
- A to pomaga?
- Dopiero się uczę - odparłam skromnie.
- Dobrze się chodzi?- zaszemrała pytająco Zakonnica.
- Szybko - uśmiechnęłam się do niej.
Pokiwała głową i powtórzyła w łagodnej zadumie:
- Szybko...
- A to tego się trzeba uczyć?- zdziwił się tubalnie pan, który jak się okazało, był też Panem Sceptycznie Niezadowolonym.
- Można bezpłatnie, w parku, w czwartek jest instruktor...- broniłam się słabo, jakby nauka chodzenia z kijkami była czymś niewłaściwym.
- A tam, ja już się do tego nie nadaję! - Pan Niezadowolony wyraźnie miał mi za złe, że mogę jeszcze szybko się poruszać. - Z lekarzami to najgorzej zacząć! To już koniec! 
Z gabinetu wyszła Pani Dziesiąta Trzydzieści ustępując miejsca Zakonnicy. 
- No i co? - chciał wiedzieć Pan Niezadowolony, będący także Panem Nerwowym.
- Zapisała mi zabiegi, ale powiedziała, że mogą być dopiero w grudniu...
- W grudniu! Ciekawe na co idą te nasze pieniądze?- zadał Pan retoryczne pytanie - A miało być tak dobrze... Żeby Polska rosła w siłę, a ludzie żyli dostatniej... to w socjalizmie było... ale to już nikt nie pamięta!... 
Pani w Liliowym Kostiumiku pociągnęła go za rękaw, okazując się jego Spokojną Żoną. W samą porę, żeby objął w posiadanie gabinet. 
Był tam długo i głośno. Pani Doktor wyszła zaraz za nim, mrucząc pod nosem, że za chwilę wróci. 
- Pewnie poszła zjeść śniadanie.- zauważyła całkiem bez zdziwienia Pani z Kulą, co w sytuacji godzinnego opóźnienia wydało mi się kuriozalne.
W międzyczasie przychodziły następne Godziny. Pani Z Kulą informowała wszystkich z nutą złośliwej satysfakcji, o istniejącym opóźnieniu, które może się zwiększyć... 
Była zła na mnie, bo miała godzinę o 10 minut późniejszą, a ja nie chciałam jej przepuścić, chociaż przyszła przede mną i miała kulę...
W gabinecie było, jak za pierwszym razem. Pani Doktor zadawała mi te same pytania i wykonała te same badania. Dodatkowo spytała, czy zabiegi mi pomogły. Powiedziałam,  że nie widzę różnicy. 
Ona, zamiast dopowiedzieć; "to po co przepłacać" (jak w tej kultowej reklamie, kto nie wie o co chodzi), to zamruczała:
- Przepiszę pani inne, jak tamte  nie pomogły, to może te pomogą...

Może morze ci pomoże, a jak morze nie pomoże , to pomoże może Boże! 

Pan Niezadowolony wrócił jako Pan Jeszcze Bardziej Niezadowolony i wykrzyczał, że zabiegów zapisanych mu  już nie ma tym roku i, że to skandal jest.
W gabinecie tym razem siedział krócej, ale głośniej. Wyszedł złorzecząc, nie do cytowania. Żadnych innych propozycji Pani Doktor dla niego nie miała. 

 













W gruncie rzeczy współczuję jej. Wiadomo, że z pustego i Salomon ...

P.S.
Ja też podpisałam oświadczenie, że całkiem dobrowolnie i nie pod przymusem rezygnuję z prądów interferencyjnych, bo do końca roku już ich nie będzie.
- A w przyszłym roku?
- Będą, ale to musi pani już nowe skierowanie mieć. 
Aha!
Do siego Roku!


środa, 4 września 2013

Było pięknie...








...niektórzy płakali.
Ja też się popłakałam, chociaż, liczyłam na to, że się obejdzie...
Były kwiaty (piękne!) i prezenty, i uściski. Dużo uścisków!
Dużo dobrych, wzruszających słów.
Dużo ciepła. 
Dużo jedzenia:))) 

Rada Pedagogiczna, czyli moi mili współpracownicy, pożegnali mnie, od trzech dni emerytkę.
Podziękowałam im. 
Co jeszcze można zrobić, oprócz paru tradycyjnych gestów i kilku chwil na wspomnienia?
Wielu rzeczy, o których myślałam, że powiem, nie powiedziałam. Zapomniałam.Widocznie nie były ważne. 
Nieważne dla nich, bo mają własne wspomnienia i to one tworzą rzeczywistość.
Moja miła sercu M. opowiedziała, jak zapamiętała pierwsze ze mną zajęcia. Ja nie pamiętałam o nich wcale.  Nie miałam do czego przyłożyć jej emocji.

Nie opowiedziałam więc o moich początkach, spłoszonych i spoconych (dźwigałam dziesiątki teczek do podopiecznych szkół i przedszkoli, żeby z nich odczytywać demaskatorskie wyniki badań, zainteresowanym nauczycielom i pedagogom).

Nie opowiedziałam o wszystkich ludziach, których poznałam, bo wielu nazwisk i imion już nawet nie pamiętam.

Nie opowiedziałam o Żeni Andrzejczak, którą świetnie pamiętam, i która "wywróżyła " mi przyszłość, zabrała w Tarnowie do fryzjera i kazała zrobić pierwszą w życiu trwałą. Ta trwała podniosła mi głowę i ujrzałam oczy facetów oglądających się za moim biustem.

Nie opowiedziałam o kuchence w Poradni Wychowawczo-Zawodowej nr 2, przy ulicy Grabieniec, tej kuchence, w której podgrzewaliśmy sobie zupy przynoszone z domu w słoiczkach po dżemie, i w której rodziły się nasze pomysły na nowe działania.

Nie opowiedziałam o kolejnych Dyrektorkach, z których każda zrobiła dla mnie coś ważnego.

Można by jeszcze  o przeprowadzkach do kolejnych lokali, o imprezach towarzyskich, warsztatach z Anią S., tworzonych z pasją scenariuszach, spotkaniach z przystojnym Wiesławem Sokolukiem, treningach interpersonalnych, które pompowały w nas energię, biesiadach ze śpiewami, wspólnych wigiliach, imprezach karnawałowych przy chrustach Wiesi..

Można by o sławnej  materacowni,  o ryneczku przy Rydzowej, o tworzeniu SPWRiT, moim "dyrektorskim" epizodzie, malowaniu ścian i mebli przy Hipotecznej, superwizjach, kotach na podwórku, portierach w portierni...

O ludziach, którzy zostawili nam swoją energię.
O tych, którzy odeszli...

Kogel-mogel wspomnień.
Nie opowiedziałam tego wszystkiego.

Może trzeba by pomyśleć o jakiejś nowej tradycji?
Żeby w przyszłości, inni mieli o czym nie opowiadać:)