Atlantyk liże mi stopy

Dnia czwartego pojechaliśmy spełnić moje marzenie.

Pojechaliśmy samochodem wypożyczonym, marki Audi.

Czarnym. 

Z fasonem.

Porto leży nad oceanem, ale Wielka Woda jest tam okiełznana betonem i cywilizacją.

Syn zarekomendował Espinho. - "Najładniejsza plaża tam jest"

Była.

Plaża rozległa, upstrzona muszelkami "jak dobra kasza skwarkami",  jak rzekł Kargul, albo Pawlak, nie pamiętam.

Pusta.

Wietrzna.

Cała dla mnie.

 

Ocean falował . Szumiał. A nawet huczał. 

Rozpostarty z  lewa na prawo, bez ograniczeń. Niebiesko biały pod błękitno mlecznym niebem.

 

Za zimno było na moczenie stóp.  Chciałam go chociaż pogłaskać. Fale jedna za drugą wpływały na plażę i umykały, zostawiając tylko ślad piany.

- O, tamta będzie duża - powiedział Syn.

Była.

Chapnęła mnie za buty, zanim zdążyłam uskoczyć. 

Najpierw się rozpłakałam. Ze szczęścia. 

Potem zaczęłam się śmiać.

I śmiać.

I śmiać. 

I nie mogłam przestać.

 

Teraz pora na Pacyfik. ( ha, ha, żart!)