Pachnąco w lipcu

Słońce świeci niby złoty
plaster miodu,
złote kwiaty pełną garścią
lipa sypie,
gdy w lipowych swych chodakach
do ogrodu
idzie pszczelarz nad pszczelarze - 
Lipiec. 
W. Chotomska


Jak wam się podoba?

Dwie osoby zapytały mnie niedawno: "a co cię tak zaprzątnął ten temat?"

Przecież to temat życiowy, fundamentalny. Zajmować powinien każdego. Najlepiej codziennie. Najlepiej rano. No!

Lipiec, lipiec, czas pachnący i miodny.

Czas leniwy.

Czas urodzin-na przykład ulubionej Bratowej i Filipa A.

Czas hołubienia Anek i Anulek.

Czas wyjazdów.

A także, a także, czas poszukiwania, poznawania, odwiedzania... wiadomo czego.

A kible, jako się rzekło, różnorakie.

Jak ten w Krynicy Górskiej, w 1969, ze skośnym, drewnianym dachem, o który miło stukał deszcz, a do sedesu szło się po długim, sznurkowym dywaniku, jak na tron.

U ciotki Celiny i ciotki Józi - w podwórkach, tak jak i u nas. 

U ciotki Antośki - w mieszkaniu! Wodę spuszczało się przy pomocy srebrnego łańcuszka z białą, porcelanową rączką na końcu.

U Błaszczyków na Dąbrowie - szary drewniany domek w ogródku.

W Aleksandrowie kibelek zrobili na werandzie, zawsze panował w nim charakterystyczny, studzienny zapach.

U Anki N. - na strychu. 

W Kazimierzu, w roku 1970 - ohydny, drewniany kibel, w którym roiło się od robaków (wrażliwcy niech idą podlać teraz  kwiatki).

W szkole w Zawichoście, w tym samym roku 1970 - wieloosobowy i koedukacyjny (to dopiero było dżender)

W Murzasichlu, pięć lat później, drewniana wygódka z lusterkiem na drzwiach (coby nie pokazywać światu zbolałej miny?)

U dentysty Apolinarego K. - ze stosikiem kryminałów do poczytania!

W hotelu Mariott, w roku 1989, z kwiatami i muzyką!!!!

Dwa lata później w porcie w Hamburgu, z automatem w drzwiach wpuszczającym  za jedną markę.

Z lustrem weneckim w klubie Łódź Kaliska.

I tak dalej, i tak dalej.

A w gruncie rzeczy problem sprowadza się teraz do dwóch opcji: kibel z półką, czy z bezdenną wodną czeluścią, która pochłania łapczywie wydalone i przy okazji obmywa "części intymne", bynajmniej nie w sposób zamierzony (patrz film instruktażowy).

Kibel lejowy ponoć preferują pruderyjni  Amerykanie (czego nie widać i  nie czuć, tego nie ma).

Kibel z półką lubią rzekomo Niemcy, wiadomo, alles unter kontrolle. 

Osobiście, nie wdając się w szczegóły (w szalonym necie można znaleźć setki stron na temat wad i zalet) polecam sedesik z dostępną ekspozycją. 

Albowiem kupę swoją należy cenić i szanować. 

I wcale (wbrew pozorom) nie jest ona gówno warta!

P.S. Nadwrażliwych na słowa ponownie odsyłam do podlewania kwiatków.
sijulejter aligejter