Krew czlowiecza

Melka u lekarza po raz drugi. 

Akcja chwytania do kontenera nieco sprawniejsza. 

Ze strachu znowu się posikała. Kwestie sprzątania  kocich wydalin mam na szczęście opanowaną.

W gabinecie akcja pakowania w kocie "dyby" już nie obeszła się bez strat w ludziach. Melka w obronie własnego życia odwróciła głowę, którą chciałam miłośnie przytrzymać i zatopiła pozostałe jej kły w moim nadgarstku.

Krew się lała. Lekarz rzucił okiem i powiedział:

- Sądząc po kolorze, to z żyły...

Nie porzucił swojej pacjentki. Siła spokoju. Mną zajął się po dobrej chwili. Owinął mi przegub zielonkawym plastrem dla zwierzaków.

- Do wesela się zagoi - pocieszył. - Tylko niech pani tego nie zrywa zębami, bo gorzkie.

Ha, ha.!

Nieporadnie starałam się zetrzeć krew z podłogi. W efekcie zostały malownicze mazy. 

Melka na stole płakała żałośnie. Przy pazurze kciuka zrobił się ropień. Dostała kolejny zastrzyk z antybiotykiem. 

- Ona myśli, że to wszystko pani wina! - powiedział wesoło pan Doktor Wojtek.

W rzeczy samej. Może więc zasłużyłam  na tę ranę, chociażby za brak pokory wobec Dzikiej Natury.

Pazurki przycięte. 

Łapki obadane. 

Niektóre zęby do wyrwania.

Zostajemy z nadzieją, że antybiotyk zadziała i nie będzie trzeba amputować Melce kciuka.

Płacimy. 

Do widzenia się w środę.

- Bez obawy - powiedział Doktor Wojtek do następnej gromady ludzko-zwierzęcej wchodzącej po nas do gabinetu. - Na podłodze  to ślady krwi człowieczej.

Sądzę, że powiedział to do kotów.