Sąsiedzi

Sąsiedzi byli bliżsi i dalsi.

Bliżsi byli z "naszego piętra". 
Im niżej, tym znajomość nabierała dystansu. 
Najdalsi byli ci z oficyny.

W prawej oficynie mieszkali państwo Karpińscy i ich pięcioro dzieci, cztery córki i najmłodszy syn, Krzysiek .

W głębi korytarza mieszkali państwo Matusiakowie. Oboje byli bardzo grubi. Mieszkali z piękną córką, której imienia nie pamiętam (może na imię miała Lidka?) i grubym, małym, biało-czarnym psem Limkiem. 
Państwo Matusiakowie ogrodzili zielonym płotkiem skrawek zieleni i hodowali tam jedno drzewo, kwiatki i mizerne warzywa. Ogródek miał powierzchnię nie większą niż 20 m kw. i powstał na miejscu, na którym wcześniej całymi latami stała stara, popsuta ciężarówka. Ulubione miejsce zabaw chłopaków.

W oficynie po lewej stronie podwórka, w piętrowej kamieniczce mieszkał na piętrze gospodarz (a dawniej właściciel domu), brat grubego Matusiaka, też oczywiście Matusiak.
Matusiak- gospodarz zajmował większą część piętra, a jego mieszkanie miało balkon. Matusiakowie też mieli córki, Halinę i Wiesię.
Ślub i wesele Haliny, to jedno z najwcześniejszych moich wspomnień z podwórkowego dzieciństwa..
Pewnie był jakiś letni miesiąc. Dzień był długi i ciepły. Wszystkie okna w mieszkaniu Matusiaków były rzęsiście oświetlone. Głośno grała muzyka. 
Po państwa młodych zajechała czarna kareta z białym koniem naszego sąsiada dorożkarza. 
Panna młoda miała oszałamiająco białą suknię i długi welon. Pan młody nie podobał mi się za bardzo. Był gruby i miał twarz okrągłą jak księżyc.
Następnego dnia po weselu gospodarz zawołał do siebie dzieci bawiące się na podwórku i pozwolił jeść pozostałe na stołach ciasta. 
Wszystkie okna otworzono. Słońce kładło się złotymi promieniami na białych obrusach. I mimo ogólnego nieładu, jak to po weselu, mieszkanie wydawało mi się piękne i bogate.
To był mój pierwszy kontakt z luksusem.