Zabawki

Swoje zabawki trzymałam w kąciku, pod parapetem okiennym. 
Pewnie miałam jakąś celuloidową lalkę - golaska. Nie pamiętam. 
Pamiętam dopiero moją lalkę, którą dostałam od Mikołaja - Jadzi Świderskiej. 
Lalka była zachwycająca. Miała szklane, zamykane oczy ze sztywnymi czarnymi rzęsami. Dwa czarne, ciasno splecione warkocze, małe czerwone usteczka i pomalowane na różowo policzki. Ubrana w ludowy strój, białe bawełniane skarpeteczki i miniaturowe, białe buciki. 
Lalka - marzenie! 
Nazwałam ją Kasia, na cześć małej dziewczynki, która urodziła się w radiowej rodzinie Matysiaków. 
Matysiaków słuchałyśmy z mamą co sobotę o 18-stej.
Wynosiłam Kasię na niedzielne spacery z Tatą. 
Oglądały się za mną inne, małe dziewczynki. 
Była bohaterką moich wymyślanych historii, grała rolę królewien, albo dziewczynek z przeczytanych właśnie książek - Bułeczką, Słoneczkiem, Kopciuszkiem...
Chwilę potem lub przedtem dostałam na Dzień Dziecka wózek. Był drewniany, z czerwonymi szczebelkami i opuszczanym, tylnym oparciem. To były moje dwie podstawowe zabawki. 
Następną do "gospodarstwa" była blaszana kuchenka z otwieranymi drzwiczkami piekarnika. Kuchenka była pomalowana na jasno niebiesko. 
Z lalką, wózkiem i kuchenką mogłyśmy się z Hanką Karpińską bawić w dom pod okrągłym stołem w naszym pokoju...
Lalka Kasia przetrwała długie lata. 
Powoli zbrzydła, zgubiła skarpetki, potargały jej się warkocze i odkleiła peruczka. Policzki się porysowały a sukienka postrzępiła. Wyrzuciłam ją dopiero wtedy, gdy urodziła nam się prawdziwa Kasia:)
Kiedy miałam z 10 lat, moja kuzynka Renia oddała mi w "spadku" swoją laleczkę. Była to prawdziwa miniaturka, nie większa od mojego palca. Ale ruszały jej się maleńkie rączki i nóżki umocowane w środku na gumce. Laleczka spała w niedużym pudełeczku. Miała tam kompletną pościel a pod "materacem" całą kolekcję miniaturowch ubranek poszytych przez Renię. Bluzeczki, spodenki, spódniczki, kurteczki, czapeczki... Szycie takich drobiazgów, to było dla mnie wyzwanie! "Szafa" lalki rozrosła się do dwóch pudełek.
W szkole, na pracach ręcznych, pani kazała nam zrobić mebel z pudełek od zapałek. 
Do klejenia i równego cięcia tektury miałam dwie lewe ręce. Znowu zrobiłam w domu akcję pod tytułem "ja nie potrafię!!" i Mama poprosiła o pomoc dobrego, starszego Brata. 
Jurek zrobił mi "wypasiony " tapczan. 
Miał powierzchnię mniej więcej ośmiu pudełeczek, tekturowe "boczki", watowany wierzch i maluteńkie wałeczki, jak prawdziwy tapczan. Dostałam oczywiście piątkę, a tapczan stał się najbardziej wykwintnym meblem w pokoiku pod parapetem. 
Do tego dostałam gratis oświetlenie. Pod parapetem przymocowana była bateryjka, od niej biegł kabelek do maleńkiego przełącznika a spod "sufitu" zwisała żaróweczka osadzona w tekturowym żyrandolu.
Mój Brat miał fajne pomysły!
Krótko potem odziedziczyłam po nim cudowny, zielony kabriolet, zdalnie sterowany. Sadzałam do niego moją tycią laleczkę i woziłam ją po całym mieszkaniu, w wyobraźni fundując jej przygody prosto z serialu "Święty".
Po Jurku odziedziczyłam też klocki "Mały architekt". 
Były trochę podobne do Lego, oczywiście dużo mniej zawierały rozmaitych elementów. Głównie różnej wielkości klocki, okienka i drzwi. Ale można było budować z nich wille! 
 Nie byłam tak biegła w konstruowaniu, jak mój Brat, ale i tak uwielbiałam projektować te domki, pokoje, balkony i tarasy...
Kawałek czarnego, króliczego futerka, który nie wiadomo skąd wziął się wśród moich skarbów, grał rolę boa, czarodziejskiego dywanu albo dzikiej, czarnej pantery w cyrku (to pod wpływem serii książek o Czarce i Irce pani Ludwiki Woźnickiej)
Właściwie nie pamiętam już innych moich zabawek. 
Była jeszcze drewniana układanka, wykonana dla Jurka przez Tatę, bierki, pchełki no i gry planszowe. Chińczyk i Nurek. 
Nurek był świetną grą edukacyjną. Plastikowe, kolorowe figurki nurków przesuwało się po kwadratach planszy przedstawiającej morskie głębiny. A w nich mieszkały ryby, które trzeba było upolować. Każda z nich miała inną wartość punktową. Na długo zapamiętałam nazwy ryb mieszkających w morzu - piła, konik morski, flądra, młot. Była też mackowata ośmiornica i czerwone koralowce.
Czy miałam ubogie dzieciństwo? Ależ skądże! Miałam przecież bogatą wyobraźnię:)!!