Ścieżka

Śniło mi się.

Całowałam się z jakimś facetem przystojnym. Podobny był do aktora Bukowskiego Piotra.

Ale wybrał pewną  pannę Annę z Dżungli. I odpłynęli w kierunku dalekiej, egzotycznej zatoki.

Ja wróciłam do własnej codzienności. Pustym statkiem. 

Anna z Dżungli śniła mi się nie bez powodu. Z okazji roku nowego przysłała mi (przez wszechobecnego na świecie Facebooka) życzenia, w których między innymi przeczytałam:

"odwagi do podążania własną ścieżką i realizacji planów i marzeń. I szczęścia, głęboko w sobie"

W pierwszej chwili pomyślałam, że to życzenia spóźnione o parę dekad. 
Azaliż, człowiek uczy się życie całe.

Miła Bratowa zwróciła mi uwagę, iż całkiem niedawno poczyniłam kroki w kierunku dotąd mi nieznanym, wsiadając na pokład samolotu.

W istocie.

Ścieżka wciąż przede mną.

Kiedyś szliśmy nią we dwoje. 
Inne wtedy były plany i inne marzenia. Co innego nas zajmowało w tej wędrówce.

Rozmawialiśmy. 
Całowaliśmy się. 
Zrywaliśmy jagody. 

A potem pocałował mnie na pożegnanie. 

Odgarnął mi włosy z czoła, włożył w dłoń dobre słowa i został.

Idę dalej sama.
Jagody wciąż rosną na poboczu.
Słońce przebija się przez konary sosen. 
Sama sobie zrywam poziomki.
I mogę leżeć na malinowej polanie tak długo, jak mi się podoba.
Nie mam planów, poza tym żeby nie ustawać w drodze.
I, żeby to był długi dzień.

"Trzeba mi wielkiej drogi
wśród wiecznie młodych bzów,
na wszystkie moje złe bogi
i niebogi z moich snów...
Oceanów mrukliwych
i strumieni życzliwych,
czarnych głębin niepewnych
opowieści rzewnych...
Drogi białosrebrzystej,
dróżki nieuroczystej,
piachów siebie niepewnych
ptasich rozmów śpiewnych...
I tylko taką mnie ścieżką poprowadź,
gdzie śmieją się śmiechy w ciemności
i gdzie muzyka gra, muzyka gra..."

(Agnieszka Osiecka)

A gdyby się ktoś zastanawiał, o czym ja tu piszę i o czym ja tu śnię, to sama nie wiem. 
Cześć i czołem.