Cztery nogi

Gdybym ja miał cztery nogi,
dwie długie nogi, dwie krótkie nogi,
to bym ja mógł, Boże drogi,
raz być wysokim, raz niskim znów.

Ja mógłbym w cyrku występować,
forsę w portfel chować.
Ach, co za raj.
Ja mógłbym tańczyć do obłędu
trzy miesiące z rzędu,
bo co miesiąc bym mógł
tańczyć na innej parze nóg

Ach, gdybym miała cztery nogi!

Mogłabym chodzić dwa razy więcej. Albo dwa razy szybciej.

A przeszłam w maju ponad 33 kilometry.

Dwa razy więcej, to byłoby 66.

A jest dopiero połowa miesiąca. 

To jakby policzyć dwa razy...

A jakby przeliczyć przez dwanaście...!!!!!

O, mamusiu!

W trakcie chodzenia majowego naszła mnie refleksja, że gdybym mogła decydować, to zarządziłabym wieczną wiosnę! 

A konkretnie, wieczną późną wiosnę. 

A właściwie wieczny maj.

Żeby tak ciągle pachniało upojnie!

Bzem, czeremchą i wiciokrzewem.

Skoszoną trawą. 

Wilgotną ziemią.

Świeżymi listkami.

Żeby tak waliło po oczach kolorami.

Żeby ptaki cudnie śpiewały, ćwierkały, gwizdały, kląskały i  świergotały. 

Żeby twarz muskał lekki wietrzyk, a słońce grzało w sam raz ciepło.

Krzewy tawuły okryte kwieciem, jak panna młoda welonem.

Sosny wypuszczają młode pędy, które wyglądają, jak świeczki na choince,

Puchate dmuchawce ulatują spod ręki i rozwiewają się, jak mgła w przezroczystym powietrzu.

Kasztany wreszcie kwitną, może zdążą zdać maturę.
Mlecze się żółcą.
Wiśnie i mirabelki ronią płatki. 
Puch z topoli wplątuje się we włosy.
Wiosna, ach to ty!!!

Jednak dualizm wadowo-zaletowy jest bezlitosny.
Wiosna radosna nie oferuje rumianych jabłuszek i słodziutkich śliwek, które uwielbiam.
Uboga jest w ciepłe noce.
Pomidory ma tylko ze szklarni.
O złotych łanach zbóż nie wspomnę.
No, i jeszcze ten puchowy śniegu tren...

A cztery nogi, to dwa razy więcej butów, rajstop i skarpetek.
I spodni.
I odcisków.

Wszak wszystko ma dwa końce, jako ten kij.

Maju, majuj jeszcze ile się da. Aż do czerwca.