Sobie chodzę

Z kijami.

Dużo ludzi sobie chodzi. 

Większość po prostu spaceruje.

Jeżdżą na rowerach.

Na łyżworolkach i na deskach. Wypaśnych różnych, elektrycznych.

Dzieci pomykają na rowerkach biegowych i hulajnogach.

Grają w siatkówkę i w nogę.

Rzucają frisbee.  

Siwa pani drepcze na stepperze w parku. 

Ktoś tam gra w badmintona, chociaż wiatr.

W niedzielę, duża grupa w Parku Źródliska ćwiczyła tai-chi. 

Dużo osób biega. Albo truchta.

Ja chodzę. Lubię szybko, żeby się spocić.

Nikt się nie dziwi, nie ogląda, nie komentuje. 

I dobrze.

Czasem tylko ktoś zagada do mnie z pytaniem, czy te kije to pomagają? I na co?

A ja wiem?

Na czwarte piętro wchodzę bez zatrzymywania się  i bez zadyszki.

Ale kręgosłup znowu mnie boli.

Boli, gdy siedzę i gdy leżę. I jak stoję.

Kiedy chodzę, to nie boli. 

I głupie myśli zostają z tyłu.

No, to chodzę.

Moja przemądrzała aplikacja Endomondo doniosła, że w lipcu przeszłam 70,36 km, spaliłam 4278kcal i zajęło mi to wszystko 13 godzin. 
WOW!