Życie, to nieustajace sprzątanie.

 

— Pucu! Pucu! Chlastu! Chlastu!
Nie mam rączek jedenastu,
Tylko dwie mam rączki małe,
Lecz do prania doskonałe...

(M.Konopnicka)

W zasadzie w tytule zawarta jest cała treść.

Niektórzy czytający to (wiem, którzy), powiedzą, że przesadzam. 

Czepiam się. 

Inni (też wiem, którzy), zrozumieją i przyklasną. Głową pokiwają i zgodzą się przez aklamację.

Niektórzy (są zapewne i tacy), prawie nie znają słowa "sprzątanie".

Ci, albo nigdy nie bałaganią, albo ktoś sprząta za ich plecami.

Szwagierka moja mawia:"u ciebie zawsze jest czysto".

Może i czysto, ale bałagan potrafi się zrobić (sam?) nie wiadomo kiedy. I kto go czyni? 

Sama ja! Plus dwa stwory z sierścią.

A to nie pozmywam od razu.

Sprawunków ze sklepu na miejsce im należne nie odłożę. 

A to niby schowam coś, ale jakby tak pozornie tylko, byle jak, i chce się to  wydostać od razu.

Kotów nie pogonię, żeby  sobie same wyczyściły kuwety.

A to pranie zapomnę włączyć. 

Chusteczki zużyte cisnę niecelnie do kosza.

Machnę ręką na wychlapaną przy stole kawę.

Zbyt szczodrze posypię solą, cukrem, mąką, bądź to lubym cynamonem, czy i innym majerankiem. 

Nie mówiąc już o tak zwanym bałaganie twórczym,  który nie wiem jakby nie był malowniczy, inspirujący i radosny, to sam się nie posprząta.

Życie, to nieustające sprzątanie.

Gospodarze domów (czytaj: dozorcy, nadzorcy i szczęśliwi właściciele ogrodów) sprzątają teraz liście, masowo ścielące się pod drzewami i naokół. Idę poprzez liście i lubię te niesprzątnięte, bo szeleszczą i pachną jesienią. W głowie mam bałagan często, bo za dużo rozkminiam. Wiatr wywiewa niepotrzebne i porządkuje mi priorytety.

Czy ja narzekam na sprzątanie?

Tak.

Nie.

Dobrze jest, mieć co posprzątać.