Rzeczy

Niedawno przeczytałam na blogu Chustki taki cytat z Poświatowskiej:

"Czy wszystko pozostanie tak samo, kiedy mnie już nie będzie? Czy książki odwykną od dotyku moich rąk, czy suknie zapomną o zapachu mojego ciała? A ludzie? Przez chwilę będą mówić o mnie, będą dziwić się mojej śmierci – zapomną. Nie łudźmy się, przyjacielu, ludzie pogrzebią nas w pamięci równie szybko, jak pogrzebią w ziemi nasze ciała. Nasz ból, nasza miłość, wszystkie nasze pragnienia odejdą razem z nami i nie zostanie po nich nawet puste miejsce. Na ziemi nie ma pustych miejsc."

Poświatowskiej już nie ma. Od dawna.

I Chustki już nie ma.

I Męża już nie ma.

I Mamy.

I Taty.

Mnie też kiedyś nie będzie.

"Zostaną po mnie buty i telefon głuchy"

Ale to nie jest tak. Pomyliła się Poświatowska. 

Wiem, że zostanę w pamięci tych, którzy mnie kochają.

Wiem, bo sama pamiętam.

Bo ciągle kocham.

Trochę istniejemy, dopóki pamięć o nas trwa.

Dlatego przecież tu piszę.

Dlatego snułam wspomnienia o dziadkach, o wujkach i ciotkach.

O własnej przeszłości.

Nie jestem bardzo przywiązana do rzeczy. One nie mają duszy ani uczuć.

Ale niektóre czepiają się nas, przylegają do wspomnień, wrastają w tło opowieści.

Bez niektórych przedmiotów obraz byłby niepełny, wręcz bez znaczenia.

Pisałam o ludziach i wydarzeniach.

Pisałam o przeżyciach.

O historii.

Trochę pisałam już o rzeczach. 

Między wierszami. Między innymi. Przy okazji.

Jednak te buty, te koszule, książki, kalendarze, notatki...

Te świadectwa, dyplomy, nagrody...

Ulubiony kubek, kamyk z kieszeni, zasuszona róża...

Może wiedza o różnych rzeczach ułatwi decyzję tym, którzy kiedyś będą brać je do ręki. 

Bo róża, to  suchy badyl. Tylko do mnie przywołuje wspomnienie o dniu, gdy ją dostałam.

Potem może rozsypać się w pył.

A zatem, będą też opowieści o rzeczach.