W listopadzie goło w sadzie

Goło w sadzie i w duszy. 

Nagle.

Ni stąd, ni zowąd.

Ni z gruszki, ni z pietruszki.

Wczoraj jeszcze było okej. 

Jeszcze dziś rano.  

Planowałam, że  pójdę gdzieś, coś podepczę, pomaszeruję.

Pojadę i posłucham.

Coś ogarnę.

Posprzątam może.

Coś przemyślę, zaplanuję, ustalę.

Umówię.

No, i nagle, jak piorun w szczypiorek...

Dopadła mnie znowu.

Niby wiem, że to cholerne hormony harcują.

Ta wiedza mi pomaga, jak umarłemu aspiryna.

Zwijam się w kłębek na mojej brudnej kanapie (wymaga prania od dawna, i mi to wisi!)

Także brudna łazienka. 

I kuchnia. 

I kibel. 

W cholerę z nimi!

Miśka przychodzi do mnie i wtula się w mój brzuch.

I tak leżymy.

Miśka ze mną, a ja z moją ku....ką depresją.

Użeram się z nią od dwudziestu lat prawie, a i tak potrafi mnie zaskoczyć, wyszczerzyć zęby i złapać  za gardło.