Jak się czuję? Jak się mam? Co u mnie?
Odpowiadam najczęściej: okej, w porządku, jak zwykle, nic nowego, bez zmian.
Najczęściej. Statystycznie w normie.
Wszyscy zadowoleni. Ja też.
Czasami. Przedwczoraj. Albo w czwartek -
Maszerowałam z kijami.
Objawy niedocukrzenia rozpoznaję szybko, czasami mi się zdarzają, dlatego zawsze noszę przy sobie cukierki.
"Wymienione objawy hipoglikemii pochodzą od układu autonomicznego współczulnego; są one wynikiem działania adrenaliny. Przy niskim poziomie cukru we krwi zwiększa się wydzielanie tego hormonu, bo jego zadaniem jest ostrzeganie organizmu o niebezpieczeństwie
- głód (szczególnie na słodycze),
- wzmożone pocenie się, tzw. zimny pot (bez przyczyny, w czasie odpoczynku, snu itp.),
- drżenie rąk i nóg,
- nogi „jak z waty”,
- niepokój,
- pobudzenie,
- bladość skóry,
- kołatanie serca (tachykardia)."
Mam większość z powyższych. O bladości skóry nie wiem. Spocona jestem i tak, bo zawsze jestem spocona, gdy szybko maszeruję.
Zjadam krówkę. Powinno zaraz minąć.
Powinno. Nie mija.
Stoję przed przejściem dla pieszych. Nogi mi się trzęsą, zastanawiam się, czy dam radę przejść, zanim światło się zmieni na czerwone. O podbiegnięciu nie ma mowy. Idę, uważnie stawiając stopy jedna przed drugą. Nie mogę się potknąć na środku jezdni.
Przeszłam.
Ponieważ nic nie mija, witam się z następną porcją adrenaliny.
"Podczas napadu paniki współczulny układ nerwowy pobudza nadnercza do uwolnienia dużej ilości adrenaliny. Jej nadmiar może w bardzo krótkim czasie spowodować następujące symptomy fizyczne (tzw. objawy somatyczne):
- kołatanie serca
- pocenie się;
- drżenie;
- brak tchu;
- uczucie duszenia się;
- ból lub dyskomfort w klatce piersiowej
- nudności i bóle brzucha
- zawroty głowy
- mrowienie;
- dreszcze lub uderzenia gorąca."
Uderzenie gorąca, owszem. Zawroty głowy, mrowienie dłoni, brak tchu...
Dodajmy jeszcze natrętne myśli, zalew myśli, galopada, myśli.
Dlaczego nie mija?
A jeśli się przewrócę? Zemdleję?
Złamię sobie coś? Walnę się w głowę?
Siadam na ławce. Tropię kolejne objawy.
Czy mi się ciemno robi w oczach? Czy serce mnie boli? W uszach bardziej szumi?
Ludzie umierają wszędzie. Nie tylko w łóżkach, szpitalach, wypadkach drogowych.
Umierają też w sklepach, na spacerach, u fryzjera...
Na szczęście mam przy sobie dokument z nazwiskiem. W telefonie numery do bliskich...
Wszystkie te myśli zajmują mi tyle czasu, że poziom cukru powoli się stabilizuje. Wstaję. Stoję. Idę. Powoli, ale idę.
Żyję.
No więc, tak.
Statystycznie, jest najczęściej OK.
