Minął sierpień, minął wrzesień...

...znów październik i
ta jesień rozpostarła melancholii mglisty woal
Nie żałuję letnich dzionków, róż, poziomek i skowronków
Lecz jednego, jedynego jest mi żal !

Jak wiadomo, Starszym panom żal było pomidorów.

A mnie nie, mnie właśnie żal letnich dzionków, róż, czereśni, długich wieczorów, a choćby i gorących.

A tu kasztany na głowę lecą, oraz liście żółte z klonów.

Na balkon przylatują bogatki.

Zamieniam miejscami letnie ubrania z zimowymi.

W kuchni pachnie dżemem z brzoskwiń i lawendowymi ciastkami.

Jesień, Panie Dziejku, jesień.

Jesień taka złota, taka piękna. Taka romantyczna.
Tyle o niej piosenek.

Mimozami jesień się zaczyna,
Złotawa, krucha i miła...

Ale mimozy na polu już sczerniały i zwiędły.

Jesień za oknem, jesień w życiu.

Na włosach siwe odrosty i boli kręgosłup.

W sklepie pytają, czy mam przy sobie Kartę Seniora.

Zapomniałam. 

No, bo jesień...

Chodzę po parku, macham kijami. 

Na ławkach, jak na widowni, siedzą siwe panie i panowie z laskami.

Myślę: jest październik, a już niedługo listopad. 

I zima.

Wczoraj biały, biały welon
Jutro białe, białe włosy...


Chodzę po parku. Na ramionach noszę wspomnienia.

Choć nie wiem kto to jest

i nie wiem skąd go znam

Co dzień spotyka mnie

Jesienny śmieszny Pan

 

Parasol wielki ma

i zmartwień trochę też

przez pusty idzie park

w czerwony liści deszcz.

 

Lecz gdy ostatni liść

ze smutnych spadnie drzew

on razem z Białą mgłą

rozpływa się....

Byłam wczoraj na koncercie organowym.
I nagle pod przymknięte powieki spłynął mi obrazek: siedzi sobie taki brodaty i niefrasobliwy na klawiaturze.
A potem poczułam, że mnie głaszcze. 

Jesień ... Liść ostatni już spadł.
Jesień ... Deszcz zmył butów Twych ślad.
Jesień idzie ku mnie przez park.   Jesień - liść ostatni już spadł,
Jesień - deszcz zmył butów twych ślad,
Jesień idzie ku mnie przez park Jesień - liść ostatni już spadł,
Jesień - deszcz zmył butów twych ślad,
Jesień idzie ku mnie przez park.