Wolna, jak ptak

  Rzymska mewa.

Od jakiegoś czasu obserwuję wiosną wędrowne sokoły.

Wszędobylscy ludzie zamontowali kamery w gniazdach i bezwstydnie naruszają mir domowy dzikich ptaków. 

Sokoły przylatują oddzielnie, sokół i sokolica. 

Ale do tego samego gniazda, zwykle te same dwa.  

Takie wierne. Gniazdu.

Potem przez  pięć tygodni samica grzeje jajka.  

Siedzi cierpliwie, z poświęceniem.

Samiec zrobił swoje i fruwa. 

Czasem się zamieniają na trochę, żeby ona mogła lecieć coś przekąsić.

Młode po wykluciu są strasznie żarłoczne. 

No, i jeszcze wymagają ciepła, więc robota dla dwojga. 

Wykarmić i utrzymać przy życiu. 

Po kolejnych sześciu tygodniach arrivederci bambini - wszyscy fruną w swoją stronę. 

Bez sentymentów.

Bez zobowiązań. 

Na równych prawach. 

Umiesz fruwać, to fruwaj!

Jedenaście tygodni, czyli mniej więcej jedna piąta roku.

Czasami chciałabym być jak ptak. 

Może nawet drapieżny.