Dzień Matek

Twoja mała postać
na nocnym dworcu
zatonęła w moim sercu
bez ratunku.

Ramiona pochylone
potrafią ogarnąć
nieskończoność
i dźwignąć,
i złożyć mi w podarunku.

Ja nie umiem kochać,
jak Ty mnie.
Nie oddam Ci nigdy,
co mi ofiarowałaś.

Zabiorę tylko ze sobą
Twoją miłość,
zabiorę Twoją małą postać
w moim sercu.

Na zawsze zapamiętam
uśmiech,
słowa,
łzy,
imię Twoje,
Mamo.

Tarnów, 23 11. 1979r.

Nie napisałam tego wiersza w Dzień Matki.
Moja Mama nigdy go nie przeczytała. Pewnie w ogóle nie znała się na wierszach.
Wyjeżdżałam na szkolenie do Tarnowa. Pociąg jechał nocą. Mama uparła się, że mnie odprowadzi na dworzec. Ja się za bardzo nie opierałam. W jakiś sposób jej obecność dodała mi otuchy. Patrzyłam, jak odchodzi, taka nieduża, w zimowym płaszczu. Wtedy poczułam, że jest mi bliska bardzo.
Chociaż te uczucia wcale nie były takie proste i dopiero dużo później, mogłam z całym spokojem pomyśleć i powiedzieć, że Ją kocham.


A kiedy sama już byłam mamą, mój Synek napisał:
" Ja kocham swoją mamę za to, że jest dla mnie dobra.
Kocham ją też za to, że pomaga mi w lekcjach i nigdy się na mnie nie złości, kiedy dostanę jedynkę"

I na koniec piękne słowa od mojej Córeczki:

Na całej ulicy
Latarnie usnęły.
Tylko księżyc
Uczepiony nieba
Oświetla mi drogę
Do
Domu.