Odpust

Czy już pisałam, że lubię odpusty?

Lubię!

I byłam dziś na odpuście.

Odpust w naszej parafii jest co roku. W pierwszą niedzielę po imieninach świętego Wojciecha.

I co roku idę tam z zapałem dziecka.

Kiedyś chodziliśmy razem. Dzieci dostawały jakieś pieniądze, żeby mogły sobie kupić, co będą chciały. 

Ach, te męki wyboru! I to kusi, i to nęci! 

Kupowaliśmy im obwarzanki na sznureczku, lekkie, rumiane torusy.

Watę cukrową, którą podkradałam, pod pozorem, że odpada z patyczka.

Kasia  dostawała od taty pierścionek z niebieskim oczkiem, a Mateusz ode mnie piłkę na gumce, albo balona. Albo pukawkę ze sznurkiem.

Na odpuście kupiliśmy Banana.

I wiatraczki na druciku. I włochatego pająka, który podskakiwał, gdy się przycisnęło gumową gruszkę. I pacyfę na czarnym rzemyku.

Na odpuście gra disco polo i trąbią plastikowe trąbki. 

Ćwierkają nakręcane ptaszki. Strzelają kapiszony.

Koników drewnianych dziś nie widziałam, ale były plastikowe, duże krowy do siedzenia. I silikonowe  zegarki. 

Na stoiskach z płytami królowała Anna German. 

Tylko parasoli nie widziałam, a przydałyby się, bo co i rusz mżyło.

Synek kupił mnie i Ani obwarzanki  i cukrową watę.

I najbardziej mi było żal, że nie mam  Ciebie przy sobie, Kochany...