Truizmy

Rozmowy wczoraj się toczyły. 

Można by powiedzieć, że poprzez lądy i morza.

I góry.

Oraz aglomerację miejską.

Dzięki łączności satelitarnej głównie.

Wiek pary już dawno za nami... 

Umiejętność skutecznego, bezbolesnego i konstruktywnego rozstawiania się z Dzieckiem ciągle w powijakach.

Na fali tych  różnych wczorajszych rozmów o dzieciach, rodzicach, tudzież matkach wyrodnych  bądź nadopiekuńczych, przypomniała mi się piękna opowieść o Salomonowym wyroku.

A było tak:

 

"  Dwie nierządnice przyszły do króla Salomona  i stanęły przed nim. 

Jedna z kobiet powiedziała: 

- Litości, panie mój! Ja i ta kobieta mieszkamy w jednym domu. Ja porodziłam, kiedy ona była w domu.

A trzeciego dnia po moim porodzie ta kobieta również porodziła. Byłyśmy razem. Nikogo innego z nami w domu nie było, tylko my obydwie. 

Syn tej kobiety zmarł w nocy, bo położyła się na nim. 

Wtedy pośród nocy wstała i zabrała mojego syna od mego boku  i przyłożyła go do swoich piersi, położywszy przy mnie swego syna zmarłego.

Kiedy rano wstałam, aby nakarmić mojego syna, patrzę, a oto on martwy! Gdy mu się przyjrzałam przy świetle, rozpoznałam, że to nie był mój syn, którego urodziłam. 

Na to odparła druga kobieta: 

- Wcale nie, bo mój syn żyje, a twój syn zmarł. 

Tamta zaś mówi: 

- Właśnie że nie, bo twój syn zmarł, a mój syn żyje. 

I tak wykrzykiwały wobec króla. 

Wówczas król powiedział: 

- Ta mówi - to mój syn żyje, a twój syn zmarł; tamta zaś mówi - nie, bo twój syn zmarł, a mój syn żyje. 

Następnie król rzekł: 

- Przynieście mi miecz!

Niebawem przyniesiono miecz królowi. 

A wtedy król rozkazał: 

- Rozetnijcie to żywe dziecko na dwoje i dajcie połowę jednej i połowę drugiej!

Wówczas kobieta, której syn był żywy, zawołała: 

- Litości, panie mój! Niech dadzą jej dziecko żywe, abyście tylko go nie zabijali!

Tamta zaś mówiła: 

- Niech nie będzie ani moje, ani twoje! Rozetnijcie!

Na to król zabrał głos i powiedział: 

- Dajcie tamtej to żywe dziecko i nie zabijajcie go! Ona jest jego matką. "

Teraz trochę truizmów:

• dzieci nie są po to, żeby spełniać nasze (rodziców) oczekiwania
• dzieci nie muszą żyć według wyznaczonego im przez nas planu
• dzieci nie muszą martwić się tym, że my się o nie martwimy (psycholog powie, że to nasz problem)
• dzieci uczą się patrząc na to, jak żyjemy, a nie słuchając rad, których chcemy im udzielać w nadziei, że nie popełnią naszych błędów

Każde dziecko wreszcie jest odrębnym bytem i choćby nie wiem jak było podobne do ojca, dziadka lub stryjecznej babci, to zawsze pozostanie sobą i pójdzie własną wstęgą szos...

Napisałam do Syna:

"Kiedy mam już tyle lat, to wiem, że trzeba żyć po swojemu."

Odpisał mi:

"Ja to też  wiem, chociaż jestem młodszy. Może mnie tego jakoś nauczyłaś podświadomie..."

I wtedy właśnie mi się przypomniała ta opowieść o Salomonie.

I wiem, że to tylko Miłość sprawia, że pozwalamy dzieciom przepływać ocean.