Czwarta klasa

Przedwczoraj Wnuk zakończył klasę trzecią.

Były cenzurki, dyplomy, nagrody i uściski dłoni.

Kwiaty i czekoladki.

Całusy.

Oklaski.

Przybijanie piątki. 

Pani Ania wygłosiła ładną mowę.

- Pamiętajcie o naszej zasadzie: jeden za wszystkich, wszyscy za jednego. Jesteście świetną klasą i niech tak zostanie - powiedziała wzruszona.

Dzieci klaskały.

Maks się rozpłakał. 

Rodzice robili owację na stojąco.

A mnie przypomniał się   inny dzień, inne zakończenie roku.

Dokładnie 50 lat temu.

Też były kwiaty, uściski, pożegnania.

Potem całą gromadą pojechaliśmy z naszą ulubioną panią Markiewicz do jej małego mieszkanka na Teofilowie, dźwigając naręcza kwiatów i torby z prezentami. 

Nasza Klasa.

Minęło 50 lat, a ja potrafię wymienić imiona i nazwiska wszystkich osób ze zdjęcia.

I jeszcze tych, których na nim nie ma.

W trakcie kwietniowego strajku nauczycieli słyszałam głosy takich, którzy uważali, że "w głowach im się przewraca! posiedzieliby przez osiem godzin w  sklepie, albo w fabryce..."

Myślę zawsze  wtedy: postaliby dzień w dzień przed dwudziestoma albo trzydziestoma dzieciakami po to, żeby nauczyć ich różnych rzeczy potrzebnych do końca życia.

Popróbowali utrzymać w ryzach ich uwagę i niesforne nogi.

Godzić kłótnie. Przerywać bójki. 

Uczyć nowych piosenek, nowych zabaw, nowych słów. 

Przygotowywać dziesiątki i setki pomocy do wycinania, klejenia, kolorowania, wypełniania...

Prowadzać całą gromadę na basen, do kina, do parku, pilnować na przejściach, w tramwajach, w szatniach, nad brzegiem stawu...

Stosować się do zaleceń wydawanych przez rozmaite instytucje, specjalistów, lekarzy, psychologów i pedagogów.

Słuchać opowieści o babciach, dziadkach, kotach, siostrzyczkach, chomikach, treningach, bólach brzucha, kolekcjach kart piłkarskich, prezentach gwiazdkowych, pijanych wujkach, nocnych strachach, nowych sympatiach i antypatiach.

Zostawiać niedojedzoną kanapkę i niedopitą herbatę, gdy dzwoni dzwonek na lekcje.

Zaliczać zebrania, Rady Pedagogiczne, konsultacje i wywiadówki  w nieograniczonych ściśle ilościach, do wieczora.


Zobowiązać się do zdobywania stopni awansu zawodowego, co oznacza kilkunastoletnie zadanie terminowe, takie jak:

• poznawanie przepisów prawa oświatowego, regulaminów, kodeksu pracy, wewnętrznych zarządzeń
• udział w szkoleniach, kursach, studiach podyplomowych, pogłębianie wiedzy z zakresu dydaktyki, pedagogiki, profilaktyki narkomanii, zaburzeń zachowania
• orientację w problemach emocjonalnych, psychicznych, poznawczych...
• korzystanie z nowoczesnych technologii komunikacji, stosowanie narzędzi multimedialnych, sprawne posługiwanie się edytorem tekstu, drukarką, skanerem...
• tworzenie własnych programów, projektów, scenariuszy, konspektów
• współprace ze środowiskiem lokalnym, z organizacjami oświatowymi, kulturalnymi, z kuratorami dla nieletnich, z poradniami psychologicznymi...
• zdawanie egzaminów przed komisjami i ekspertami

 
Nic nie zmyślam, byłam ekspertem, to wiem. 

 

Pierwsze dwa, trzy tygodnie września nauczyciel ledwo mówi, raczej chrypi.  

Choroby swoje i swoich dzieci odkłada na później, początek i koniec  roku szkolnego oraz początek semestru, to czas newralgiczny, samo się nic nie zrobi.

 

Urlop MUSI brać w lipcu i sierpniu. 

Żadnych wycieczek last minute z mężem lub żoną do Egiptu w grudniu.

Nauczycielem nie byłam (dzięki Bogu!!), ale w szkole zdarzało mi się bywać na różnych zajęciach z dziećmi.

Poczucie ulgi i wolności przy zamykaniu za sobą drzwi szkoły po czterech godzinach lekcyjnych - nie do opisania!!!!

 

Ale, ale, po co ja to wszystko piszę? 

 

Miało być o pięknych doświadczeniach wczesnoszkolnych, tych cudownych wspomnieniach lat dziecięcych, szalonych, radosnych, pełnych wspaniałych perspektyw i marzeń o przyszłości.

Jakoś mi się wydaje, że gdyby nie nasza kochana pani Markiewicz, ironiczny pan Antosik, cudny pan Lasota, subtelna pani Garmulewicz, a nawet (!) srogi pan Kozieł, byłabym dziś kimś innym.

Opis: z aktu fundacyjnego Akademii Zamojskiej, 1600r.:

 

"Takie będą Rzeczypospolite, jakie ich młodzieży chowanie… 

Nadto przekonany jestem, że tylko edukacja publiczna zgodnych i dobrych robi obywateli"

Jan Zamojski (1542–1605) 

polski polityk, mąż stanu, kanclerz wielki koronny i hetman wielki koronny,

Na zakończeniu roku u Wnuka, pani Ania nie mogła powstrzymać się od łez.

Wypuszczanie w świat piskląt, to bolesny proces.

- Będziecie ją odwiedzać w czwartej klasie, nie? - zagadnęłam, gdy już naoglądaliśmy się świadectwa, dyplomu i książki z dedykacją.

- Na każdej przerwie! - odparł Wnuk z taką pewnością i przekonaniem, jakby już dawno miał to obcykane.

Bo kochamy naszych Nauczycieli...