Co może mały człowiek?

 

Spotkałam się z Wnukiem i Córką  w sobotę. 

Naszym celem była Ikea.  

Po drodze, na skraju chodnika leżał śnieg. Wnuk pobiegł  od razu ku niemu. A miał nie wchodzić, żeby butów nie przemoczyć.

- Umawialiśmy się, że będziesz grzeczny synku, prawda? - zapytała pedagogicznie Córka.

- Tak - odparł zgodnie z prawdą. I bardzo wolniutko i grzecznie wszedł w śnieg po drugiej stronie chodnika. 

Ach, ach!! I ja miałam ochotę wskoczyć, a nawet pokazać mu, jak się robi orły na śniegu, ale się przestraszyłam Córki karcącego wzroku.

A tym sklepie... 

O rany, rany!! Rzeczy tyle, że nie wiadomo, na co patrzeć!

Które guziczki naciskać?!! Do której szyby nos przycisnąć?!! 

A wszędzie autka! Małe, duże i wielkie!

Nie wiem, jak on to robi, że ZAWSZE i WSZĘDZIE autko wypatrzy.

- No, to wybierz jedno, ja ci kupię - mówię Wnuczusiowi. Autko od babci musi być. 

Łatwo powiedzieć: wybierz! Jak tych autek dziesiątki. 

I każde trzeba obejrzeć najpierw. A może następne lepsze będzie?

Córka się niecierpliwi. A szczęśliwe dzieci i wnuki czasu nie liczą...

- Nie siukaj mi! - mówi stanowczo Wnuk. Przekłada kolejne i do dna sięga. 

- To nie.. to nie.. - mruczy do siebie.

Nareszcie wspólnymi siłami zakupujemy żółtą taksówkę.

Chodzimy sobie potem między regałami. Ludzi dużo. Trzeba się pilnować.

- Babcia! Babcia!- woła mnie zaniepokojony.

-Idę, idę!- wołam do niego.

- No, jeśteś nareście! - mówi z wyrzutem i przyganą.

O ludzie! Jeszcze nigdy w życiu mnie tak nie ucieszyła żadna pretensja. 

Jestem, jestem! 

I będziemy skakać  razem przez kałuże...

Chociaż mało mamy lat,

Lat naprawdę niewiele,

Choć lubimy w piłkę grać

I pojeździć rowerem,

Choć na wszystko mamy czas,

Tyle zabaw nas czeka,

Wiemy, że każdy z nas,

Wyrośnie każdy z nas,

Na wielkiego, wielkiego, na człowieka.

        Bo co może, co może mały człowiek

        Tak jak ja, albo ty.

        Może pani, a może pan podpowie,

        My zgodzimy się z tym.

Na podwórku fajnie jest

Można sobie pobiegać,

Pograć w kapsle można też,

Chodzić sobie po drzewach.

Można łapać do swych rąk

Kolorowe motyle,

Albo się ukryć tak,

By nikt nie widział nas,

I polecieć do słońca choć na chwilę.

    Bo co może….

Właśnie tyle lat co my

Mają Bolek i Lolek,

A więc może ja lub ty

Odegramy ich role.

Albo któryś będzie kimś

Najważniejszym na świecie,

Będzie miał tyle sił,

Dołoży wszystkich sił,

Aby były szczęśliwe wszystkie dzieci

   

        Bo co może, co może mały człowiek

        Tak jak ja, albo ty

        Ktoś powiedział, że robiąc to co robi

  Właśnie uczy się żyć.

  Właśnie uczy się żyć.

  Właśnie uczy się żyć.

Przemyślenia

Odbyłam długą rozmowę z Bratową moją. 

O bogactwie duszy. 

O posiadaniu zasobów. 

O tym skarbcu, czy może skromnej spiżarni, do której sięgamy w chwilach chłodu i tęsknoty za słodyczą miłości bezwarunkowej.  

Spiżarnia moja wydaje mi się słabo zaopatrzona. 

Na fali tej rozmowy sięgnęłam na półkę z napisem  "poezja śpiewana".

Machalica w piosence Jana Wołka śpiewał:

Już było: „Jakoś to będzie”
Już było: „Życie przed nami”
Tak pędzi się wciąż w obłędzie
Bo czuje się w słowach dynamit

Kiedy z pamięci wyszperasz
Ten frazes ukochany
Pamiętaj – tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy
Pamiętaj – tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy

Jakoś nie były pisane
Gdy świat drogą toczył się krętą
Kanapy i domy z parkanem
Bo brzmiało mi wciąż jak memento

Po co się z życiem użerasz
Łbem waląc w kolejne ściany
Przecież tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy
Bo przecież tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy

I każdy już sięgnął po swoje
A my wciąż ławka ośla
Przez lata jak przez wyboje
Przetoczył się nasz jednoślad

Ja milczę i ty nie gderasz
I mami - twój bandaż na rany -
To moje: tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy
To moje: tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy

Aż kiedyś mi powiesz na mecie
U schyłku siwiutkiej zimy
Nie tankuj do pełna, bo przecież
Już tego nie wyjeździmy

Wtedy w pamięci wyszperam
Z uśmiechem od ściany do ściany
To głupie: tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy
To nasze: tak młodo jak teraz
Już nigdy się nie spotkamy 

Teledysku Machalicy nie znalazłam. Anna Stankiewicz śpiewa.

Takich piosenek można słuchać we dwójkę.

A potem zamyślić się, pójść razem na spacer. 

Pomilczeć o przemijaniu życia. 

Z nostalgią. Ale i z nadzieją, że jeszcze coś tam przed nami. 

Nie wiadomo, co. 

Ale na pewno ta droga. Ten wieczór. Ta noc, gdy możemy się wtulić w siebie. I mówić "wszystko będzie dobrze". I wierzyć w to...

Dlaczego nie ma piosenek dla wdów, które zasypiają samotnie?

A było tak ładnie...

Wracałam dziś ze sklepu. Śnieg padał. 

Niektóre płatki popychane wiatrem pędziły ukosem ku ziemi. Inne, schowane za płotem, wirowały wesoło, wariacko.  

Wszystkie kładły się bialutkim puchem na poczerniałych chwastach, na krzywych płytach chodnikowych, na pustym polu. Na mostku, nad naszą marną rzeczką. 

Na spadzistym dachu kościoła. 

Szurały po moim ortalionowym kapturze. 

Siadały mi na rzęsach.

Na czarnym tle płaszcza miniaturowe, perfekcyjne gwiazdeczki. 

Wyminął mnie  facet z piwem w siatce.

- A było już tak ładnie ! - sarknął. - Słońce świeciło! Znowu, kurna pada!

"Jest cudnie" - pomyślało mi się. I przypomniała mi się ta piosenka Maryli ( o której można już tak pisać poufale, bo naszą narodową ikoną jest).

" Jest cudnie, jest cudnie..." . Pamiętałam tylko tę frazę. Nuciłam sobie w drodze do domu, a śnieg ciągle padał, prószył i sypał.

No, i znalazłam ją na wszystkomającym You Tube. I posłuchałam. I popłakałam się znowu.

Bijou

Dostałam od Dzieci kota. Na urodziny. 
Kot jest srebrny i ma bursztynowy brzuszek. 
Lubię broszki i lubię koty. Dwa w jednym. 
Dzieci mnie znają i kochają, wiedzą, jak mnie ucieszyć.
Wzruszyłam się.
Dokupiłam sobie (SAMA SOBIE!!!) srebrne kolczyki z bursztynami. Od Kruka. Elegancko.





















A obrączkę Męża  przerobiłam na pierścionek z diamentem. 
Teraz noszę je przy sobie - dwa złote krążki i diament, twardy, jak nasza miłość.



A najlepsze jest to, że odnalazłam BROSZKĘ!!!