Dni nadziei

Chodzę do kina. 

Film "41 dni nadziei" mijał się ze mną od jakiegoś czasu.

Dziś właśnie przyszedł ten moment, kiedy kliknęłam "rezerwuj' i pojechałam do, wcale nieulubionego, Multikina.

Na szczęście nie trafiłam do "multisali" ani na multiwidownię.

Widzów było pewnie z dziesięcioro i ukryliśmy się skutecznie w wielkich, czarnych fotelach. 

Film jest oparty na prawdziwej historii, bohaterowie mają nawet te same nazwiska, co ich pierwowzory, a ich jacht taka samo się nazywa.

Ona jest właśnie Tą, której szukał.

On jest Miłością jej życia.

On się jej oświadcza.

Ona jest szczęśliwa i mówi "tak!"

 Wikipedia:
Akcja filmu rozgrywa się we wrześniu 1983 roku. Młodzi żeglarze Tami Oldham (Shailene Woodley) i jej narzeczony Richard Sharp (Sam Claflin) zostają wynajęci, aby za dziesięć tysięcy dolarów przeprowadzić prywatny jacht z Tahiti do San Diego w Kalifornii. W połowie mierzącej około 6,5 tys. km drogi przez Pacyfik para trafia w sam środek potężnej burzy tropikalnej – huraganu Raymond

Ta historia nie ma hollywoodzkiego zakończenia.

On w pewnym momencie mówi:

- Przepraszam, gdyby nie ja, nie byłoby cię tutaj...

Ona płacze i odpowiada z mocą:

- Nie miałabym też tych wszystkich, pięknych wspomnień... Nie żałuję ani jednej chwili, którą z tobą przeżyłam! Zawsze będę cię kochać.

Wtedy popłakałam się i ja. 

Bardzo.

A drugi raz wtedy, gdy narrator na koniec czyta;

"Tami nigdy nie zrezygnowała z żeglarstwa"

W tle zachodziło słońce nad Pacyfikiem.