Kiedyś.

"Kiedyś", to dziwne słowo.

Kiedyś było, kiedyś będzie.

Bardzo rozciągliwe.

Tak mnie raptem nachodzą myśli nieoczekiwane.  W całkiem dziwnych miejscach, w całkiem dziwnym czasie.

Dzisiaj, w drodze powrotnej z ulubionego hipermarketu, a dokładniej na ulicy Świętego Wojciecha, a właściwie to pod mirabelką rosnącą w ogrodzie domu przy rogu ulicy.

Myśl dotyczyła tego, że dużo się na osiedlu zmieniło.

Przez te, bez mała, 40 lat.

A druga myśl była taka, że ciągle się będzie zmieniać i zmian niektórych już nie poznam.

Myśli takie, są jak linki w sieci, pajęczej albo internetowej. Pociągają za następne i jeszcze kolejne.

Pomyślałam potem, że to szczęście, że mam dzieci. 

I Wnuka.

I może jakieś jeszcze wnuki się urodzą, bo skoro są Dzieci...

A jeszcze później prawnuki. I praprawnuki.

I chociaż bardzo mi żal, że nie poznam ich losów, ani ich twarzy, to jednak jakoś w nich zostanę.

Może za 40 lat ktoś spojrzy na stare fotografie i powie, "a to prababcia Basia, urodziła się w zeszłym stuleciu"

A jakaś praprawnuczka zapyta, "dlaczego miała tyle zmarszczek, nie mogła ich sobie wyprasować?"😉

Tak, jak Wnuk zaintrygowany niedawno moją uwagą o tym, że w Australii urodziła mu się nowa kuzynka, zaczął pytać o historię tej odległej gałązki naszego drzewa.

- Dlaczego Kazika dzieci mają takie imiona, skoro on był Polakiem?

No, to mu opowiedziałam o tym stryjecznym pradziadku, o jego córce Cathy, z którą korespondowałam, i o córce Cathy Andrei, z którą korespondowała jego Mama.

Andrea urodziła niedawno Mię Grace.

I może za pewien czas, on, Wnuk, skontaktuje się na jakiejś platformie kontaktowej z Mią. 

Albo ze swoim, prawie rówieśnikiem, Marley՝em, jego siostrą Eve albo kuzynkiem Jackiem, albo urodzonym niedawno synkiem Craiga, Harrym i pogadają o wspólnym prapradziadku Szczepanie 😀

Kto wie?

Dobrze jest mieć dzieci. 

I  wnuki.

To tak, jakby trochę zostać tu na zawsze.