Per saldo

Czego nie zobaczyłam tym razem w Barcelonie?

Żadnego Gaudiego -  ani parku Güell, ani Sagrady, ani Casa Mila ani Casa Batlló. 

Ramble tylko z daleka.

Dzielnicę Gotycką tranzytem, w drodze na plac Sant Jaume.

Park Ciutadella  peryferyjnie.

Z wielką ciekawością i fascynacją obserwowałam ludzi. 

Oczywiście mnóstwo turystów, ale tych jakoś się rozpoznaje.

Zwykli mieszkańcy nie rozglądają się, nie robią zdjęć.

Młodzi ludzie mają uszy pozatykane słuchawkami i wglapiają się w ekrany smartfonów. 

Starsi noszą szmaciane torby z zakupami.

Wyprowadzają na spacer psy.

Rano odprowadzają do szkoły dzieci.

O 16.30 czekają pod bramami szkół na koniec lekcji.

Robią zakupy w Mercadonie.

Chętnie, często, ciągle, odwiedzają kawiarnie i bary.

Chodzą tam na śniadanie, na poranną kawę i gazetę, po chrupiącą  bagietkę, na sok ze świeżych owoców.

Chodzą w czasie sjesty na tapas albo na pinchos, albo na pizzę:)
Na churros - nie tylko w tłusty czwartek.

Wieczorem chodzą napić się  wina i pogadać,  pogadać, pogadać!

Koniec września, zmrok, godzina 20.10 - przy stolikach stojących obficie przed lokalami, pełno ludzi.

Gdybym mogła, najchętniej fotografowałabym ludzi!
Tworzą niezwykła mozaikę, godną gaudowskiego trencadis, czyli techniki tworzenia z kawałków potłuczonej porcelany, ceramiki i szkła.

Młode dziewczyny, ciemnowłose, z brwiami, jak skrzydła jaskółki.
Siwe starsze panie, ciemnookie, z dużymi nosami, często o obfitych biustach.
Panowie o urodzie Banderasa, albo Picassa.
I dużo kobiet w chustach na głowach, albo w czarnych dredach, z tłuściutkimi  dziećmi.
Pakistańczycy - przy chodnikowych "interesach" i Chińczycy w małych sklepikach ze wszystkim.
Muzycy w metrze.
Lalkowate Japonki (to najczęściej turystki z malutkimi plecaczkami)
Marokańczycy - na nich trzeba uważać, Romowie, Rosjanie (często i wszędzie z wielkimi torbami).

Wieża Babel.


Ciągle jeszcze nie byłam na Tibidabo. 
Ani na stadionie Camp Nou.
Ani pod Kolumną Kolumba.
Ani...
Ani...
Ani...
Może następnym razem...