Bo ja jestem taka dama, która wszystko robi sama...Kupiłam dwie spódnice i golf. Za 80 złotych, bo były wyprzedaże. Czy nie stać mnie na ciuch po normalnej cenie? Stać mnie!!! To kwestia pewnej mentalności. Postawy, z której trudno jest wyrosnąć.
Kiedy byłam mała, nowe ciuchy dostawałam, gdy stare się podarły albo zrobiły drastycznie z
a małe. Zresztą sukienki zawsze można było podłużać, a poza tym trochę krótsza czy trochę dłuższa, to nie miało znaczenia. Celina i tak szyła mi wszystko na wyrost.
Najgorzej było z butami. Nogi mi rosły i każda kolejna pora roku oznaczała kupno nowej pary. Wiosną na ogół nosiłam czółenka z paseczkiem, latem sandałki albo gdynki. Na zimę dostawałam "tatrzanki", buty za kostkę z grubego filcu, zapinane z przodu na suwak. Pierwsze tzw. kozaczki miałam pewnie pod koniec
szkoły podstawowej. Czułam się w nich całkiem DOROSŁA!!
Płaszcze i palta zimowe miałam szyte na miarę, przez Celinę albo naszego podwórzowego krawca Chudzika. Jeden płaszcz, w szarą grubą kratę, uszyto mi w spółdzielni krawieckiej na Starym Rynku.
Dorośli mieli gorzej, oni nie wyrastali ze swoich palt, sukienek i garniturów. Wystarczały im na lata. Tata miał jeden ciemny garnitur, zakładał go w "gości" i na pogrzeby.
Mamie su
kienki szyła Celina, wszystkie właściwie takie same, tylko materiał się zmieniał - dopasowane princeski z małym dekoltem, z krótkimi lub długimi rękawami. Jedną, "dyżurną" sukienkę mama zakładała w święta. Sukienka była z miękkiej, turkusowej wełny, pasowały do niej sztuczne perełki.
Latem sukienki miały na sobie groszki albo mazaje.
Kupno nowego ubrania, to w ogóle było duże przedsięwzięcie. Planowane. Wyprawa do miasta. Pieniądze odłożone z "trzynastki", lub wzięta tzw. chwilówka, czyli bardzo krótkoterminowa pożyczka.
Pojęcie"modne" dotarło do mnie pewnie dopiero pod koniec szkoły podstawowej. Ubrania były codzienne albo świąteczne. Nowe albo stare. No, może jeszcze dostawały określenie "twarzowe". Twarzowe dla mamy były odcienie zieleni i granatu. Dla dzieci twarzowe były barwy jasne. Ciemne zarezerwowano dla starych ludzi.
Na studiach prawie wszystkie ciuchy szyłam sobie sama, albo robiłam na drutach. Swetry, czapki, szaliki, rękawiczki, skarpetki... Gładkie i we wzory, z wrabianymi motywami, w paski
, melanżowe, grube i cienkie...
Szyłam spódnice, bluzki, kamizelki, spodnie, sukienki, torebki i wdzianka... Dla siebie i dla innych.
Zakupy ciuchowe robiłam tak rzadko, że nieomal wszystkie je pamiętam: brązowa, dopasowana sukienka z dzianiny, kremowy elastyczny golf, sportowa spódnica z granatowego sztruksu, długi, granatowy płaszcz z kapturem zapinany na kołki...
Przez całe lata 80-te i 90-te nosiłam ciuchy z paczek przysyłanych przez moją szwagierkę z Niemiec. Skracałam, zwężałam, przerabiałam... Z niektórych szyłam rzeczy dla dzieci. Zawsze byłam nieźle ubrana.
Te paczki były zbawieniem, gdy nasze finanse oscylowały co miesiąc wokół zera.
Myślę, że z tych wszystkich powodów kupienie drogiego ubrania przekracza moje umiejętności życiowe:))) Zawsze się zastanawiam, jak można by to taniej uszyć albo przerobić z czegoś innego:)))
Poza tym solidne, drogie rzeczy mnie przytłaczają. Kiedyś kupiłam drogie skórzane kozaki i musiałam je nosić przez dziesięć lat. Były solidne i ... śmiertelnie nudne! Dlatego kupu
ję tani ciuch kiepskiej jakości z pełną świadomością jego nietrwałości. Później nie szkoda go wyrzucić. I można sobie zafundować coś nowego :))
Chociaż miewam ekstrawaganckie "zachcianki"- miałam okres kupowania kolorowych rajstop, kolorowych pasków, a teraz lubię kolorowe szaliki. Ale to niewinne i tanie hobby:)
P.S. Na wszystkich zdjęciach jestem w w ciuchach, które sama uszyłam lub wydziergałam:) Łącznie z torbą!
Kiedy byłam mała, nowe ciuchy dostawałam, gdy stare się podarły albo zrobiły drastycznie z
a małe. Zresztą sukienki zawsze można było podłużać, a poza tym trochę krótsza czy trochę dłuższa, to nie miało znaczenia. Celina i tak szyła mi wszystko na wyrost.Najgorzej było z butami. Nogi mi rosły i każda kolejna pora roku oznaczała kupno nowej pary. Wiosną na ogół nosiłam czółenka z paseczkiem, latem sandałki albo gdynki. Na zimę dostawałam "tatrzanki", buty za kostkę z grubego filcu, zapinane z przodu na suwak. Pierwsze tzw. kozaczki miałam pewnie pod koniec
szkoły podstawowej. Czułam się w nich całkiem DOROSŁA!!Płaszcze i palta zimowe miałam szyte na miarę, przez Celinę albo naszego podwórzowego krawca Chudzika. Jeden płaszcz, w szarą grubą kratę, uszyto mi w spółdzielni krawieckiej na Starym Rynku.
Dorośli mieli gorzej, oni nie wyrastali ze swoich palt, sukienek i garniturów. Wystarczały im na lata. Tata miał jeden ciemny garnitur, zakładał go w "gości" i na pogrzeby.
Mamie su
kienki szyła Celina, wszystkie właściwie takie same, tylko materiał się zmieniał - dopasowane princeski z małym dekoltem, z krótkimi lub długimi rękawami. Jedną, "dyżurną" sukienkę mama zakładała w święta. Sukienka była z miękkiej, turkusowej wełny, pasowały do niej sztuczne perełki.Latem sukienki miały na sobie groszki albo mazaje.
Kupno nowego ubrania, to w ogóle było duże przedsięwzięcie. Planowane. Wyprawa do miasta. Pieniądze odłożone z "trzynastki", lub wzięta tzw. chwilówka, czyli bardzo krótkoterminowa pożyczka.
Pojęcie"modne" dotarło do mnie pewnie dopiero pod koniec szkoły podstawowej. Ubrania były codzienne albo świąteczne. Nowe albo stare. No, może jeszcze dostawały określenie "twarzowe". Twarzowe dla mamy były odcienie zieleni i granatu. Dla dzieci twarzowe były barwy jasne. Ciemne zarezerwowano dla starych ludzi.
Na studiach prawie wszystkie ciuchy szyłam sobie sama, albo robiłam na drutach. Swetry, czapki, szaliki, rękawiczki, skarpetki... Gładkie i we wzory, z wrabianymi motywami, w paski
, melanżowe, grube i cienkie...Szyłam spódnice, bluzki, kamizelki, spodnie, sukienki, torebki i wdzianka... Dla siebie i dla innych.
Zakupy ciuchowe robiłam tak rzadko, że nieomal wszystkie je pamiętam: brązowa, dopasowana sukienka z dzianiny, kremowy elastyczny golf, sportowa spódnica z granatowego sztruksu, długi, granatowy płaszcz z kapturem zapinany na kołki...
Przez całe lata 80-te i 90-te nosiłam ciuchy z paczek przysyłanych przez moją szwagierkę z Niemiec. Skracałam, zwężałam, przerabiałam... Z niektórych szyłam rzeczy dla dzieci. Zawsze byłam nieźle ubrana.
Te paczki były zbawieniem, gdy nasze finanse oscylowały co miesiąc wokół zera.
Myślę, że z tych wszystkich powodów kupienie drogiego ubrania przekracza moje umiejętności życiowe:))) Zawsze się zastanawiam, jak można by to taniej uszyć albo przerobić z czegoś innego:)))
Poza tym solidne, drogie rzeczy mnie przytłaczają. Kiedyś kupiłam drogie skórzane kozaki i musiałam je nosić przez dziesięć lat. Były solidne i ... śmiertelnie nudne! Dlatego kupu
ję tani ciuch kiepskiej jakości z pełną świadomością jego nietrwałości. Później nie szkoda go wyrzucić. I można sobie zafundować coś nowego :))Chociaż miewam ekstrawaganckie "zachcianki"- miałam okres kupowania kolorowych rajstop, kolorowych pasków, a teraz lubię kolorowe szaliki. Ale to niewinne i tanie hobby:)
P.S. Na wszystkich zdjęciach jestem w w ciuchach, które sama uszyłam lub wydziergałam:) Łącznie z torbą!
10 komentarzy:
Zdolna bestia z Ciebie:-) Szkoda, że ja tak nie umiem. Też mam wstręt do drogich ciuchów i chyba do kupowania ciuchów w ogóle. Sama wiesz, że dżinsy noszę aż mi niemal same z tyłka spadną :-p Finanse to osobna kwestia - też na ogół kupujemy z "trzynastek" i temu podobnych:-p
Uwielbiam ostatnie zdjęcie:-) A na tym, gdzie trzymasz Agę za rękę, to w ciąży jesteś?
Skądże, to zdjęcie z 1979roku, robione w Sopocie na molo
Ja zazdroszczę wszystkim, którzy potrafią cokolwiek uszyć albo samemu przerobić. Też bym chciała...
Tylko że ja nie jestem prawie wcale uzdolniona manualnie... :)
Może wystarczy poćwiczyć:) Ja tez parę pierwszych materiałów zepsułam, nie biorąc pod uwagę, że różne wypukłości na figurze wymagają odpowiedniego wymodelowania:) W końcu kupiłam sobie książeczkę z opisami i wykrojami przeznaczonymi dla początkujących krawcowych i jakoś poszło. Nawiasem mówiąc, kiedyś zapisałam się na kurs kroju i szycia. Lekcje dotyczące pomiarów, modyfikowania wykrojów i odczytywania oznaczeń na wykrojach były tak nudne, że zrezygnowałam po drugiej... Chyba najbardziej lubię być samoukiem. Sama, sama, samosia...:))))
A propos drogich ciuchów, to ostatnio wszedłem do Peek & Clopenburg i jedyna rzecz, która mi się spodobała to był sweter za... 530 zł:] Szybko wyszedłem;)
Masz niezły gust:)
Snobistyczny gust;-)
No pięknie, teraz dopiero zobaczyłam, że znów napisałam jako Konrad :-p A to pisałam ja - Paproch:-p Mamunia, a co to są gdynki?
Takie sandałki dziewczęce. W Googlach znalazłam, ze były bez podpodeszwy(cokolwiek to znaczy!!!). Ja po tym rozpoznawałam, że sandały były raczej z pasków i rzeczywiście miały grubszą podeszwę. Gdynki były na cienkiej podeszwie i miały zaokrąglony czubek, żadnych sprzączek z przodu, często ażurek na wierzchu. I były w takich pastelowych kolorach, białe, różowe, błękitne...
Prześlij komentarz