Ruchu rano zażywa, emeryt się nazywa

A mgła z rana, jak śmietana. 

Taki miał być pierwotnie tytuł. Ale nim się wybrałam z domu, mgła mnie przechytrzyła i opadła. Bo też nie było już tak wcześnie, w kościele od dwudziestu minut trwała msza poranna.

Mgła była piękna, pociągająca.  

Wyobraziłam ją sobie nad stawami, wśród drzew, otulającą wieżę kościoła i złoto-rudy park. Wzięłam kijki i poszłam.

Nie zdążałam. Ale i tak widok był niezły. 

Szaro-srebrna woda, pomarszczona przez  deszcz. Majestatyczne kaczki. Liście drzew,  przyozdobione brylantami kropel, cisza.

Nad stawem... wędkarze! Nie sądziłam, że stawy nasze kryją w sobie ŁOWNE ryby! Ale wędkarze w liczbie trzech, moczyli cierpliwie  kije. 

Minął mnie samotny biegacz w neonowo żółtych podkolanówkach. Potem pani z płowym, starym psem w czerwonej apaszce na szyi. Kaczki startowały czasem, a niektóre lądowały, robiąc ładne kilwatery.

Maszerowałam z kijkami. Lewy trochę mi się wlecze zazwyczaj, ale postanowiłam  ignorować tę przypadłość, bo koncentrowanie się na technice odbiera mi radość Bycia.

Nie patrzyłam na zegarek

Nie wyprasowałam spodni przed wyjściem.

Poszłam z nieumytą głową.

Deszcz spływał mi po twarzy, nawet nie założyłam kaptura. 

BYCIE w parku w niedzielę rano wymaga tylko jednej decyzji - wychodzę.

Dlaczego dopiero teraz, to się zrobiło takie proste? 

Jesień, liść ostatni już spadł...